Sahne: Loş bir oda, gece Nursema yatağın kenarında diz çökmüş. Elinde tespih yok, dua kitabı yok. Sadece eli kalbinde. Gözleri kapanık.
İç sesi: "Ben sustum. Hep sustum. Onlar konuştu, onlar yürüdü, onlar karar verdi. Benim için bile... Ama ben sustum. Ta ki O'nu duyana kadar."
Sahne: Gündüz, pencere başında Gökyüzü açık. Nursema'nın elleri avuç içi yukarıda. Sessizce fısıldıyor: "Ya Vedud... Ya Latif... Ya Nur..."
Seslendirme (iç sesi): "Bir duvar vardı ışığın önünde. Ellerimle yıktım. Sesimi kimse duymasın diye sustum, ama kalbim hep konuştu. Artık onu saklamayacağım."
Sahne: Kadınların arasında Evde, sade bir oda. Başka kadınlar da var. Bazıları açık başlı, bazıları başörtülü. Yaşlı, genç, çocuk... Hepsi bir arada.
Nursema ortada durur, güler. Elini göğüsüne koyar. Başlar. "Allah... Allah... Allah..."
Bir başkası dans eder gibi dönür. Biri oturup sadece derin derin nefes alır. Bir çocuk kahkahası duyulur.
Nursema (yüksek sesle): "Zikir sadece susmak değil, korkmadan var olmaktır. Allah bizi güzelliklerimizle andı... Biz de şimdi O'nu adımızla, sesimizle, varlığımızla anıyoruz."
Sahne: Dışarı, yürüyş Nursema bir parkta yürüyor. Gözleri ışıldıyor. Arada dönüyor, ellerini açıyor, içinden gelen bir şarkıyı mırıldanıyor:
"Ya Allah, Ya Hayy, Ya Aziz..."
Kapanış: Kamera yükselir. Nursema, kadınlarla birlikte bir zikir halkasında. Gülerek, dans ederek, Şükürle... Zikir artık susmak değil, şifa.
Son yazı: "O'nu duymak için sustum. Ama artık duydum. Şimdi sesimle, bedenimle, gözyaşımla zikrediyorum."
Nursema'nın sesi fısıltı gibi: "Ben hazırım... Ya Allah..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.