Ekranda bir kadın var.
Gözleri yere değil—göğe dönük.
Ama umutla değil,
yorgunlukla…
O bakış bir isyan değil,
bir yakarış.
Sessiz bir “Beni bırakma” duası.
Rihanna’nın gözleriyle söylediği şey şu:
> "Ama ben hâlâ deniyorum."
İşte o an anladım—
bu sadece bir cümle değil.
Bu, bütün direnişlerin
ve pes etmeyişlerin şarkısı.
Yorulsak da,
yıpransak da,
sorularımıza cevap alamadığımızda bile—
yine de deniyoruz.
Çünkü O,
bizi denemelerimizde
ve denediğimiz her anda
zaten duyuyor.
Bu yüzden şimdi
başımı kaldırıp söylüyorum:
Ben buradayım.
Yine deniyorum.
Ve biliyorum:
O da burada.
Hep buradaydı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.