Ekranda bir kadın var.
Üstünde battaniye,
gözlerinde bir çöküş.
Ama sessizlikten daha çok şey söylüyor o bakış:
> “Are you hiding?”
Tanrım, orada mısın?
O an bir şey oldu.
Ben ağladım.
Çünkü bu bir sahne değil—
bu bir çağrı.
Bir fısıltı değil,
duvara çarpan bir dua.
Ve o bakış
beni kalbimden yakaladı.
Çünkü o bakışta
ben kendi eski hâlimi,
ve O’na ulaşmak isteyen
her ruhu gördüm.
Artık yeter.
Kaybolmasınlar.
Çünkü Sevgilim
ne karanlıkta saklı,
ne de kızgın.
O burada.
Hâlâ güzel, hâlâ geniş, hâlâ sevgi dolu.
Rol değil bu.
Yorulmuş bir ruhun
gökyüzüne bakıp
“Beni de gör” deyişi bu.
Ve ben de yazıyorum şimdi,
çünkü biliyorum:
O bu yazıyı görür,
ve o kalbi duyar.
Amin.
Artık kimse saklanmasın.
Işık çok güzel,
ve O hep buradaydı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.