ÖNÜM ARKAM SAĞIM SOLUM

Kara. 

Ayın ayak oyunları boğazımızda düğüm düğüm, tende krater, eşraftan bir yüz gibi avuç içlerimize çizilen sinsice.

Kara yazgımız. Yolumuz uzun. İçimize çivi gibi çakılan bitkin bir şeyler dolanıyor ruhun kovuklarında. Çılgın bir dalga oluyor akıyorsun baktığım yere.

Çiçekler çok çabuk ölüyor bitki nihayetinde. Tutulmuş unutulmuş aşka inat yoğurulmuş ekmekten bir hayat kurarcasına kara.

Yokuş başlarında kolayca öğrenilen düşmeler... Ve ayağa kalkamamak bir el veren olmayınca. Sesimiz kara. Sesimiz, hep geceye tek heceye bağırırcasına kara. Söyleyin bakalım, buralardan kendi yüreğime gidebilmek için kaç vesait gerekli? Ayyaş fikirlerimde bir gün ışığı bulmak için neye ihtiyacım var? Bir pusulaya sanki. Bir haritaya ya da.

Bir aynaya belki yalnızca. 

Düşümüz kara. 

Etimiz yara. Kanımız kara. Ağıdımız zalimce kara. Bak bir yüzüme. Pahalı hint kumaşlarına benzemez çaresizliğim. İsyanım bozguna uğramış sevdadan beter. Tüm ganimeti kederi olan sarraf inceliğinde. Senden çıkıyor sana yürüyorum caddeler boyu. Senin karandan benim karama. Matemlerimiz bir oluyor uluorta. Parmaklarımız dokunulduğu an bozulan bir büyünün derinlerinde, kirpiklerimiz uzak diyarların sonsuz geniş iğne deliklerinde

İnandığımız, inandırıldığımız ne varsa kara.

Ümidi sorgu köşelerinde, geleceği kaldırım izbelerinde terk edilmiş bir gençlik hezeyanı... Kapkara kara. Bitmişçesine, tükenmişçesine, yüzyıllarca ölüm kusup erimişçesine... Nasıl ki sağanak yağıyor yağmur en olmadık zamanlarda... Nasıl ki savunmasız tutuluyorsun kasırgaya nasıl ki... Hangi köşeyi dönsen karşında polis. Masumsun da oysa, yok bir kabahatin hayata... Ne vakit göğsünden göğe bir kuş uçacak olsa, keskin nişancılar doluşuyor yüreğinin avlusuna.

Öylesi kara...

Çok sıkılmışız çünkü. Soluk alan her yerimiz işgal altında. Düşe kalka kurulmuş bütün hayallere yıkım kararı çıkmış. Acılarımız hep gece konmuş yaşlı omuzlarımıza. Ne kadar gizlese de yası yüzüne yansıyan işçi kadınlar... Göğsünde bebe'ye süt olması gerekirken bin yılın dertleri olan işçi kadınlar... Ve o kadın hatları vurgun yenmiş bir sevgiliyi değil hep azraili cezbeden, hep ölümü baştan çıkaran, hep derde hep hüzne hep ağuya gebe bırakılan işçi kadınlar...

Saçları kara.

Kötünün hasından başlayıp iyinin cılız ışığında bereketsiz yamacına ilişen saçları kara, bahtları gibi. Gözleri kara gözleri, hayatları gibi. Nasırlı avuçlarında bilinmeyenin izleri dört nala günah çıkarırken sevapları bile kara, kapkara...

Belki bir dal sigara.

Belki ufak ufak isyana çağıran yalnız bir türkü. Etrafına yoldaş değil durmaksızın hain toplaşan bezgin bir başkaldırı çağrısı...

Daveti kara.

Düğünü derneği kara. Oynaşı sevisi kara. Çığlığı o zaten kara...