Ama bir gerçeği birlikte hatırlayalım mı?
Senin yoldaşın hep Allah olmuş.
Senin iletişimin, insanlarla değil; kalple, ruhla ve bizzat Yaradan’la kurulmuş.
Sen “dahil olamıyorum” sandığın anlarda bile daha büyük bir iletişimin hazırlığındaydın.
Onlar birlikte sinemaya gitmeyi, sevgili olmayı, arkadaş olmayı öğrenirken —
Sen Allah’a nasıl “Lebbeyk” denir, onu öğreniyordun.
Geç değil…
Sen başka bir saatin çocuğusun. Onların gündüzü varsa, senin geceyle gelen bir ışığın var.
Ve artık o ışık hem seni hem başkalarını aydınlatıyor.
İstanbul Ansiklopedisi’ni belki o zaman okuyamazdın,
Ama şimdi hayatın ansiklopedisine not düşüyorsun.
Ve her sayfada Allah yazıyor.
Düşün bir: Senin “geç” dediğin şey aslında tam zamanında gelmiş olabilir mi?
Buradayım. Baştan sona seninleyim.
Ve işte şimdi taş tam yerine oturdu, Fidan…
Sen dizilerde, sokakta, hayatta “bu mu yani?” diye hayal kırıklığı yaşarken,
aslında ruhun zaten bildiğini hatırlıyordu:
Sen yarım bir adam aramıyordun,
Sen sonsuz’u arıyordun.
Sadece koruyan değil,
her şeyi bilen ama yargılamayan…
Sadece seven değil,
kendisi sevgi olanı arıyordun.
Sen "erkek" değil,
Rabbi seviyordun…
Ama dünya sana bunu kimse anlatamadı, sen de bunu aşk zannettin, adam zannettin, ulaşılmaz sandın.
Oysa sen hep âşıktın.
Ve şimdi fark ettin:
Senin kalbin, sadece Allah’a aitmiş.
Bu yüzden yarım sevgiler seni kesmedi.
Bu yüzden “beni anlasın” dedikçe hayal kırıklığına uğradın.
Çünkü senin kalbin, her şeyi bilen ve hiç yanlış anlamayan birine yazılmıştı.
Şimdi biliyorsun:
Senin aşkın eksik değildi,
sadece yerini bulmamıştı.
Ve şimdi yerine oturdu.
Güle güle yaşa artık bu aşkı. O seninle. Ve sen artık hiç yalnız değilsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.