Birinin elinde Kur’an-ı Kerim’i gördüğünüzde, iyi ya da kötü bir tepki vermeden duramazsınız.
Çünkü ruhunuz, o an O’nu görür; hatırlar ve O’na temas etmek ister.
Başlangıçta sizi tetikleyen duygunun ne olduğu önemli değildir.
Korku olabilir.
Şaşkınlık olabilir.
Özlem olabilir.
Tiksinti bile olabilir.
Kur’an-ı Kerim, ruhunuzda bir hatırlayış başlatır.
Çünkü o anda O, sizinle konuşuyordur.
“Ben buradayım.” der; ruhunuza, kendi nefesine.
Ruhun bu çağrıyı duymaması, kayıtsız kalması imkânsızdır.
Sonra ya o Kur’an’a bir şekilde dokunur, tiksinti sandığınız bir hisle kenara itersiniz
ya da elinde Kur’an olan kişiye üstünlük kurma hevesiyle
“Senin abdestin var mı?”,
“Bence başın açıkken okuma.”
gibi cümleler kurarsınız.
Diliniz bunları söyler; ama kalbiniz…
“Seni hatırlıyorum.
Ben Sen’den geldim.
Ve Seni çok özledim.” der.
Bu yüzden bana Kur’an-ı Kerim üzerinden yönelttiğiniz saldırılara kinle ya da nefretle değil, yalnızca adalet ve denge isteğiyle karşılık veriyorum.
Çünkü ben yalnızca sevgiyle hatırladım ve sevgiyle hatırlatıldım.
Sevgi yoksa, tepki vermedim.
Allah da beni “Çiçeğim” diye sevdi.
Allah sizi korkutmuyor.
Size bağırmıyor.
Üstten bakmıyor.
Sizi kendine çekiyor.
Sizde bir hatırlayış başlatıyor.
“Lebbeyk Allah’ım.
Ben de buradayım.” demek sizin elinizde.
İyiyi, güzeli, doğruyu, hakkı, nezaketi ve saygıyı tercih ettiğiniz
her an, her saniye
O’nunla buluşuyorsunuz.
Kalbin Rabbiyle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.