HARAMZADE

Çözüldü büyüsü eski şarkıların. Aşklar ihtiyarladı. Zorba yaralar açıldı her yanımızda. Üstümüze başımıza yalnızlık sindi. Çok vurulduk. Çok düştük. Mezarsız karıştık toprağın siyah kanına.

Adımları birbirine dolaşan aceleci insanlar, dur durak dinlemeden sömürdü ışığını gökte güneş yerde sevdanın. Payına koca bir hiç düşen yetim çocuklar gibi sığındık köşemize. Çektiler çıkardılar. Uzun namlulu tüfeklerin bir ucunda çocukluğumuz öbür ucunda yarınlarımız. Yarınlarımız çocukluğumuza nişan aldı. 

Her şey delice suskun. Bağıran ne varsa yabancımdır. Haykıran ağızlar düşman. Doğumundaki sancıdan bilmeliydim sonsuz bir gam taşıdığını karnında senelerce. Suretinden bihaber kara yağız, zift eniği, uygunsuzca hiç kimsesiz... Ne mevsimlerden bir yoldaş edinebilmiş ne senelerden. Git demişler hep, kimse bir gel dememiş. 

Şimdi biz bekliyoruz; sorarım neden bekliyoruz? Sorarım, köşede çöp kovasının başında tek ayak üstünde kaç hevesimiz kırılıp parçalandı? Kaç tuz buz olmuş umut bıraktık kalem açacaklarından? Kanatlarımızı utanıp sıkılmadan kim birbirine bağladı?

Şimdi ne domatesin tadı var ne üzümün. Ne aşkın ne hasretin. Yaygaracı gülüşmeler, görkemli acılar, feryat figan beklemeler, gösterişli sevmeler sarmış ortalığı. Şimdi ne başlamanın anlamı var ne bitirmenin. Şimdi etek boyları dizlerinin üzerinde kan kırmızıya boyalı dudaklarıyla hafifmeşrep kadınlar, yarınsız adamların koynunda yalandan birleşirken... Çoğalanın insan değil dert olduğunu anlatırım er ya da geç. Anlarsınız. Sözün beş para etmediği, kalbin hiçbir şeye deli deli çarpmadığı, bütün bakışmalar anlamını dört nala kaybettiği zaman.

Şimdi ne domatesin tadı var ne de üzümün.

Çözüldü büyüsü bütün eski şarkıların. Neredeyse hepsini öğrendik sırtımızdan bıçaklayanların. Bütün ayak oyunlarını aşktaki,  yüzde doksan hilesini yaşamanın, yalnızlıkta becerimiz büyüdü farkında olmadan. Aynaları sevdik sevip de sevişemediğimiz her dünya nimeti yerine.

İğneler atlaslarda, atlaslar heybelerde, heybeler omuzlarda çürüdü. Ben sizi görüyordum. Horul horul karışırken siyahına katil gecelerin görüyordum. İştahlı kahkahalar savururken soluk alışverişlerin göbeğine. Sizi görüyordum inanmadığınız bir aşkın kollarında ciğerlerinizi kusarken. Geçmişi soyunurken, altın kadehlerde nefis içkiler yutkunurken. Gözünüze dizinize dururken, haram zıkkım olurken, evlerinize ateşler düşerken bir de.

Her şiir mısrasında görüyordum, her şarkı sözünde her ezgide duyuyordum ben. Ölüyordum ölüyordum. Ölmüyordum ölüyordum. Kıssadan hissekar acılarımla yalın ayak geziyordum gölgelerinizin üstünde. Yoksul bir alından damlayıp düşüyordum ayak ucunuza. En şaşaalı vitrinlerdeki en kocaman harf bendim. İçinizde gizli gizli beslediğiniz sevgili kininiz bendim. Yalandan özlediğiniz, uzaktan beklediğiniz, peşi sıra delirdiğiniz, her noktasındaki, istemsiz adımlarla bezeli kirli kaldırımlarınızın ezilen. Taşa karışan. Düşe bulaşan. Sığmayıp taşan.

Ne domatesin tadı var şimdi ne üzümün. 

Ne aşkın ne hasretin. 

Ne yaşamın 

Ne de ölümün.