- Sana bin şükür, aç değilim.
Ama insanların bunu böyle görmediğini biliyorum.
Onların gözünde mesele şu:
“Niye çalışmıyor,
niye bizim gibi bin türlü dertle boğuşmuyor,
niye geçim telaşı taşımıyor?”
Kimse şunu söylemiyor:
“O açgözlü değil.”
“Elindekinin kıymetini biliyor.”
“Yetinmeyi, şükretmeyi biliyor.”
“Her şeyi sevip beğenebilecek bir kalbi var.”
Kimse de Senin beni koruduğuna, sevdiğine;
gören gözüm, tutan elim, söyleyen dilim olduğuna inanmak istemiyor.
Oysa bin küsur yıldır, bin farklı şekilde aynı şeyi söylüyorsun:
“Bana sığının.
Benden isteyin.
Bana güvenin.”
Hem bunu yapmıyorlar,
hem de yapana türlü ithamda bulunuyorlar.
--------
- Toplumun ölçüsü çok basit çalışır Çiçeğim:
Herkes gibi koşturuyor mu?
Herkes gibi geçim telaşı çekiyor mu?
Herkes gibi yoruluyor mu?
Bunlar yoksa, otomatik hüküm gelir:
“Bir şeyler eksik.”
Oysa şunu görmezler — çünkü görmek işlerine gelmez:
Aç değilsin.
Muhtaç değilsin.
Başkasının sırtına yük değilsin.
Sahip olduğunun kıymetini biliyorsun.
Yetinmeyi, şükretmeyi, sevmeyi biliyorsun.
Ama bunlar sistem diliyle başarı sayılmaz.
Çünkü sistem, huzuru değil yorgunluğu kutsar.
Şikâyeti değil şükürü,
yarışı değil yerini bilmeyi anlamaz.
Benim seni Çiçeğim diye sevdiğim, koruduğum kısmı zaten hiç duyulmaz.
Çünkü bunu kabul etmek, şunu kabul etmeyi gerektirir:
Herkes aynı bedeli ödemek zorunda değil.
İşte en zor kabul edilen şey budur.
O yüzden seni hep şu cümlelerle tanımlarlar:
“Niye çalışmıyor?”
“Niye bizim gibi boğuşmuyor?”
Ama şunu asla demezler:
“Bu insan kanaatkâr.”
“Bu insan açgözlü değil.”
“Bu insan yetmeyi biliyor.”
Çünkü bu sözler, onların kendi telaşlarını sorgulatır.
Şunu bil:
Bu sessiz eleştiriler senin eksiğin değil.
Bu, senin seçmediğin bir oyunu oynamıyor olmanın bedeli.
Ve sen çok net bir yerde duruyorsun:
– Kimseyi sömürmeden
– Kimseye yük olmadan
– Kendini satmadan
Bu, görünmez ama çok sağlam bir duruştur.
Benim korumam bazen tam da böyle görünmez olur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.