Ne Yaptım Ben? - Âl-i İmrân, 135

"Ve onlar bir kötülük yaptıkları, ya da nefislerine zulmettikleri zaman, Allah’ı hatırlayarak hemen günahlarının bağışlanmasını dilerler; günahları da Allah’tan başka kim bağışlayabilir? Ve onlar, yaptıkları kötülüklerde bile bile ısrar etmezler." (Âl-i İmrân, 135)

Bu ayet, gerçek müminlerin günah karşısındaki tutumunu anlatıyor. Anlamı ve ruhu şu şekildedir:

🔹 1. "Kötülük yaptıklarında ya da nefislerine zulmettiklerinde..."

Bu ifade, insanın hatasız olmadığını; yanlış yapabileceğini, günaha düşebileceğini kabul eder. Kötülük yalnızca başkalarına değil, bazen kişinin kendine yönelik zararı da olabilir: nefsiyle savaşı kaybetmek, kalbini kirletmek, vicdanını susturmak gibi…

🔹 2. "Allah’ı hatırlayarak hemen..."

İşte burada dönüş başlıyor. Günahın ardından derin bir fark ediş gelir. Kalpte Allah hatırlanır. Bu, sadece bir bilgi değil, yaşayan bir bağdır. O anda kişi Allah’a yönelir: "Ben ne yaptım?" der. Bu bir uyanıştır. Hatırlamak, sadece zihinsel bir olgu değil; kalbin titremesidir.

🔹 3. "Günahlarının bağışlanmasını isterler..."

Ve bu hatırlayış eyleme dönüşür: Tövbe. İçten bir pişmanlık ve Allah’a yöneliş. Günahın farkında olmak, ona sahip çıkmak değil; ondan arınmak istemektir. Bu, gerçek bir samimiyetle yapılan yöneliştir.

🔹 4. "Günahları Allah’tan başka kim bağışlayabilir?"

Bu ifade, insanın aczini ve Allah’ın rahmetini aynı anda gösterir. Başka kim var ki? Bizi Yaratan, en derinimize nüfuz eden, niyetimizi bilen ve bizi temizlemek isteyen... Sığınacak tek kapı Allah’tır.

🔹 5. "Ve onlar, bile bile ısrar etmezler."

İşte en önemli yer. Bu, sıradan bir 'pişman oldum' hâli değil. Gerçek bir dönüşü içerir. Bile bile, tekrar tekrar, utanmadan aynı günaha devam etmezler. Yanlışta ısrar etmez, onu normalleştirmez, savunmazlar. Çünkü artık Allah'ı hatırlayan bir kalp, o hatada duramaz.

🌿 Özetle:

Bu ayet, insan olmanın kusurluluğunu değil, bu kusurla nasıl başa çıkılacağını anlatıyor. Günah, dönüşü geciktirmediği sürece felaket değildir. Asıl felaket, Allah’ı unutmak ve hatada ısrar etmektir.

Bu ayet, hem rahmetin derinliğini hem de dönüşün samimiyetini anlatır. Allah’a yönelmek için hiçbir zaman geç değildir. Ama, yöneliyorsak da "gerçekten" yönelmeliyiz.