Dua etmek,
“Ben kendi başıma yetmem.
Ben bir şeye hükmedemem.
Sadece Seninle var olabilirim.” demektir.
Dua, kibri kırar.
Dua, yükü bırakır.
Dua, kalbin “Ben yalnız değilim” deyişidir.
Özet:
Dua, kendimizi Allah’a emanet etmek için edilir.
İhtiyacın olmasa bile,
bağlantının canlı kalması için edilir.
2. Dua, sadece istemek değil, ilişki kurmaktır.
İnsan sevdiğini çağırır.
İnsan özlediğine seslenir.
İnsan aşık olduğu kapının tokmağına dokunur.
Dua, Allah'la ilişki kurmanın doğal dilidir.
Tıpkı
Bir annenin çocuğuna “seni seviyorum” demesi gibi,
Bir dostun diğerine “ben buradayım” demesi gibi,
dua da ruhun Allah’a “Ben buradayım” deyişidir.
Özet:
Dua, Allah’la irtibatı diri tutmaktır.
Bedenin nefesi gibi,
ruhun da duası olur.
3. Dua etmek, ruhu diri ve canlı tutar.
Dua eden ruh, canlıdır.
Dua etmeyen ruh, yavaş yavaş dünya yükleri altında uyur, ağırlaşır.
Dua bir ihtiyaç değil,
bir canlılık kaynağıdır.
İçinde akan su gibi,
duran değil, akan bir nehir gibi.
Özet:
Dua, ruhun can suyu gibidir.
Beden yemek ister, ruh da dua ister.
İstemiyorsa bile, bazen ona su verildiğinde nasıl canlandığını görürsün.
4. Dua bir şükürdür, farkındalıktır.
Dua etmek, "Ben hiçbir nimeti kendim kazanmadım" demektir.
"Benim yürüdüğüm, soluduğum, sevdiğim her şey Senin lütfun" demektir.
Şükür, duanın ruhudur.
Ve şükürle yapılan dua
sevincin, aşkın, teslimiyetin en saf hâlidir.
Özet:
Dua, Rabbine şükrünü dile getirmek için yapılır.
İstemek için değil, bazen sadece teşekkür etmek için eller açılır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.