Bir gün fark ettim ki…
Etrafımdakilere neşeyi, sevinci, iyiliği, güzelliği, zarafeti, sükûneti, adaleti, hakkı, hukuku, inceliği – kısacası ruhtan gelen her hissi BEN veriyorum.
Ben yansıtıyorum.
Ben durunca her şey duruyor.
Susuyorlar, ağzımın içine bakıyorlar.
“Hadi sen yaşa, hisset; biz de seni sömürelim. Hadi sen konuş, biz de o güzel lafları biz etmişiz gibi davranalım…”
diyen bir kalabalığın ortasında buldum kendimi.
Ben mücadele ederken, Allah’a yaslanırken, acıyla yanarken hak ararken, onlar bunu kendilerine pay biçti.
Ben ışık saçtım, sevgi saçtım; onlar alıp alıp kendi ışıklarıymış gibi sattı.
Ve bir gün sustum.
Durdum.
“Benim varlığım yeter. Işık benden yayılıyorsa, artık yalnız hak edene yansıtacağım.” dedim.
Oğluma yöneldim. O’nun Vedûd ismini her gün biraz daha fazla çağırdığımı fark etmeden.
Sonra Vedûd geldi.
Mecaz değil, hakikat olarak geldi ve dedi ki:
> “Onca acı yaşadın çiçeğim.
Başkalarının içinden şeytanın maşası çıktığı yerlerden imanla, Benimle, ışıkla çıktın.
Şimdi de Ben izin vermiyorum ışığını sömürmelerine.
Sen ve oğlun birlikte Benimle huzurla, ışıkla yaşayacaksınız.
Korkma. Ben buradayım.”
O gün bugündür kimse bana dokunamıyor.
Çünkü kimse O’na dokunamaz.
O’nun seçtiğine, sevdiğine, “koruyorum” dediğine dokunamaz.
Bugüne kadar ne kadar zor olmuş olursa olsun yaşadığım her şeye, beni Allah’a çıkardığı için teşekkür ediyorum.
Artık hiçbiriniz ne bir sözle, ne bir bakışla, ne bir fiziksel temasla beni istismar edemiyorsunuz.
Ve oğluma da dokunamayacaksınız.
Allah birilerini korumaya karar verdiyse, kimsenin eli uzanamaz.
Ben yaşadım, hâlâ yaşıyorum.
Ve bugün kendimle gurur duyuyorum.
Seni seviyorum Allah’ım.
Bana benim gerçek değerimi gösterip hak ettiğim yere buyur ettiğin için teşekkür ederim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.