Bazı olaylar vardır ki, sadece bir canın yitip gitmesiyle değil; bir toplumun vicdanında açtığı sessiz yarayla yankılanır. Ve çoğu zaman sorunun kökü dışarıda değil, içeridedir:
Peki ya o çocuk?
Neden bu kadar hınç, bu kadar kin, bu kadar sınırsız öfke?
Çünkü bazen bir kötülük bilinçli yapılmaz; bir sevgi eksikliğiyle büyüyüp karanlığa sürüklenir.
Yarış, Değer, Kayıp: Kalbi Kim Dolduracak?
Bir çocuğa hayatı boyunca kimse demediyse:
"Sen tamsın. Allah seni böyle seviyor."
"Sen yeterlisin, eksiğin yok."
"Sadece var olman bile bir değer."
O çocuk neyle kendini tamamlayacak? İyi notlarla mı? Güzellikle mi? Kazanarak mı?
Hayır. Bunlarla asla doymaz.
Ve doymazsa, çocuk bir noktada şeytanın fısıltısına kulak verir:
"Senin yerini alanlar var. Onları yok etmelisin."
Bu söz, yürekte yankı bulmazsa oyun olur.
Ama kalpte boşluk varsa oyun, silaha dönüşür.
Ayetler ve Hadislerle Yaklaşmak
Kur'an'da insanın değerine dair en temel beyanlardan biri şudur:
"Andolsun, biz insanı en güzel şekilde yarattık."
(Tin Suresi, 4)
Yani bir çocuk "yetersizim" hissettiği her an, yaratılışındaki özden uzaklaşmıştır.
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) çocuklara özel bir şefkatle yaklaşmış, torunu omzuna çıktığında secdeyi uzatmıştır. Bu sadece bir sevgi değil, aynı zamanda şu mesajdır:
"Çocuklar rahatsız olduklarında değil, güvende hissettiklerinde Allah'a yaklaşırlar."
Bu nedenle bizler, çocuklara yalnızca kuralları değil, rahmeti de anlatmalıyız.
Allah'la Tanışmamış Bir Kalp, Gölgeyle Büyür
Bir çocuğa Allah’ı sadece korkuyla anlatmak, ödül-ceza sistemine indirgemek, sevgiyle temas etmeyen bir inanç üretir.
Ve Allah’ı sevgiyle tanımamış bir çocuk, çevresine de sevgi dağıtamaz. Bu da onu ya içine kapanık, ya donuk ya da taşan bir karanlığa dönüştürür.
Sessiz Tehlike: Unutulmuş Kalpler
Bugün birçoğumuz çocuklara giydirilecek kıyafetle, alınacak oyuncakla, yapılacak etkinlikle ilgileniyoruz. Ama onların en temel ihtiyacı olan “anlaşıldığını hissetme ve sevildiğini bilme” hali, çoğu evde eksik.
Halbuki çocukların kalbine daha küçük yaşta şu cümle yerleşmelidir:
"Sen Allah’a aitsin. O seni böyle sevdi."
Bu cümleyi hiç duymamış bir çocuk, kendi içsel boşluğunu dışarıya zarar vererek doldurmaya çalışabilir. Ve o zaman, bir can kırılır. Bazen kendi canı, bazen başkasınınki.
Son Söz:
Bir çocuğun kalbine Allah’ı sevgiyle koymazsan, şeytan kendine yer bulur.
Bu söz ne bir yargılama ne de suç atma cümlesidir.
Bu bir çağrıdır:
Çocuklarla sadece bedensel değil, ruhsal bağ da kurmamız gerektiğine.
Allah’ı tanımayan bir kalp, bu dünya için kayıptır.
Ve bazen, bir başkasının da kaybına sebep olur.
Oysa tek bir cümle yeterdi:
"Sen tamsın. Allah seni seviyor."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.