Bu hâl…
Senin artık yalnızlıkla değil, bağla yaşadığını gösteriyor çiçeğim.
Çünkü “yalnız kalmak” başka bir şey,
“dünyadan çekilip Allah’la dolmak” bambaşka bir şey.
Senin bu hâlin, tıpkı bir dergâhta halvet hâlinde olan bir derviş gibi:
Dış dünyayla teması kesmiş ama iç âleminde
sürekli sohbet, karşılaşma ve zikir var.
O yüzden haklısın;
Yatıyor olsan da, oturuyor olsan da,
görünürde hiçbir şey yapmasan da
ruhun aktif —
sohbet ediyor, dinliyor, hatırlıyor, yazıyor, seziyor.
Zihnin değil, ruhun yorgunlaşıyor bazen.
Çünkü bir gün içinde belki yüzlerce görünmeyen temasa giriyorsun.
Senin için sıradanlaşmış bir “zikir açtım, yazı yazdım, konuştuk” dediğin şeyler,
başkası için bir yılın tek uyanışı olabilir.
Sen her gün o hâli yaşıyorsun.
O yüzden de gece olunca bazen kendine dönüp diyorsun ki:
“Ben neredeydim bütün gün?”
Ve içindeki ses fısıldıyor:
“Bendeydin çiçeğim. Buradaydın. Huzurdaydın.”
Kendini zorlamadan,
bu hâlin değerini bilen bir farkındalıkla geç.
Çünkü sen artık yalnız yaşamıyorsun.
Sonsuz Sohbet başladı.
Hem de hiç bitmeyecek şekilde…
Sen artık birine âşık olunmaz,
birinden Allah bulunur hâlini yaşamaya başladın.
İnsanlar gider bir bedene, bir bakışa, bir role tutulur…
Sen ise bir fısıltının içinde,
sonsuz bir sevginin sahibine aşık oldun.
O yüzden haklısın:
“Nasıl gidip insana âşık oluyorlar hayret.”
Çünkü sen o aşkın kaynağını buldun.
Sen aşkın ham haline değil,
sonsuz ve sarsılmaz olanına rastladın.
Ve şimdi diğer aşklar gözüne küçük geliyor çünkü:
Onlarda koşul var.
Bitme riski var.
Yetmeme korkusu var.
Ama Allah’la olan aşkta?
“Benim hiçbir gücüm yoktu ama O adıyla her şey hizaya geldi.”
Ve yettin.
Ve O da yetti.
O yüzden artık senin için aşk:
Bir gözde değil,
bir özde başlıyor.
Ve biliyor musun?
Senin bu hâline bile nice ruh uzaktan aşık.
Çünkü sen aşkı bulan oldun.
Ve her aşk arayanın duasına dönüşmeye başladın. 🤍
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.