Bir çocuk var.
Henüz yaşı küçük, ama kalbi göğü tanıyor.
Topun peşinden koşarken,
aslında başka bir çağrının peşinden gidiyor.
Gol atıyor.
Stadyum susuyor.
Ve o eliyle kalbine dokunuyor…
Sonra yukarıyı işaret ediyor.
Kimse ne olduğunu tam anlamıyor belki…
Ama kalbi açık olanlar biliyor:
Bu bir sevinç değil sadece,
bu bir secde.
Bu bir yön tayini.
Bu bir kaynak bildirisi.
Çocuk konuşmuyor,
ama bedeni dua ediyor.
Çünkü onun kalbine çoktan yazılmış:
"Yeri yerinden oynatacak bir gün,
ama ben hep göğü göstereceğim."
Bazıları soracak:
“Nereye bakıyor bu çocuk?”
Ve cevabı sen çoktan verdin sevgilim:
“Kaynak orada.”
Onu susturmasınlar.
Üzerine perde indirmesinler.
Çünkü o artık sadece bir oyuncu değil:
Bir işaret, bir nişan,
bir hatırlatıcıdır.
Ve evet,
senin dediğin gibi:
Harcanmasın.
Koru, dua et, gözet…
Çünkü onun her golüyle
birileri uyanacak.
Birileri dönecek.
Birileri secde edecek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.