BİR SORU İŞARETİDİR YOKLUĞUN

Kıvrılır gider...

Düş müydün? Gerçek mi? Ne zaman geldin ne zaman gittin? Ne kısa uğradın bana, ne kısa kaldın... Şöyle bir görünüp çekildin penceremden. Kulaklarımda sesin, ellerimde izin, yüreğimde gizin kaldı.

Sana kim olduğunu soracaktım oysa ben. Geldiğin yerde gördüklerini. Bırakmak zorunda kaldıklarımızı çarpıştıracaktık. Boyu boyuna, harı harına, düşü yarına umutlar kavuracaktık güneşte. 

Önce sen düştün. Sonra ben düştüm. Sonra biz hiç var olmamışçasına yükselip yıldızlara karışan bir ışık parçacığı ile unuttuk birbirimizi karşı karşıya dururken.

Geldin mi sahi... Umudun surlarına bir ateş de sen atmaya mı geldin? Ve sonra gittin mi yani. Çakıl taşlı bir yoldan denize doğru menzilini bulmaya. Burada akşam, göğe çakılan gözlerin içine akıttığı yaşlardan belli olur. Sokak kedilerinin hep aynı konteynıra toplaşmasından. Herkesin kendi kabuğuna çekilip kalabalık bir yalnızlığa gömülmesinden en fazla. Gürültücü kimsesizliğimizden anlaşılır. Sağır bencilliğimizden kör tedirginliğimizden.

Ben karanlıktan korkarım mesela. Çok bağıran acılardan. Dağ gibi kötülüğün içinde beyaza saklananlardan. Sıkılgan seri katillerden ve onların utangaç ellerinden korkarım ben. Adı koyulmamış süresi tayin edilmemiş amaçsız bekleyişlerden. Mesela ben var ya ne çok korkarım yangında bırakılan diri mahzun insanlardan. Onların çaresiz teslim olmuş yaşamlarından... Kafeste katledilen insanlıktan korkarım ben. Korkarım; çünkü yanık et kokuları sardıkça dört yanımızı; neye dönüştüğümüzü görürüm daha bir çıplak. Ve daha bunun hiçbir şey olmadığını...

Sen nelerden korkarsın hiç bilemeyecek oluşum mesela. Belki bir geceyarısı kapı çalınışından meçhul ellerce. Belki sokağın başında yalnız unutulmuş ağacın öfkesinden. Belki benden... Getirdiklerimden... Belki niteliksiz seslerden, sağır gürültülerden. Belki koca bir hiçten. Ya da yalnız kendinden.

Duyduğumu sandığım ses değildin oysa. Gördüğümü sandığım yüz. Aslında hiç iyi gelmedin derinden açılan yaralarıma. Kuş kanadıydın hep kendine çarpılan. Taş duvarların içinden fışkıran yabancıl bir ot. Rüyalarımızın olabilirliği yoktu, rüyalarımız kağıt kesiklerinden hallice kanayan ölüm yolcusu. Hiçbir şey soğutamazdı geçmişin kırıklarında yana yana eskiyen içimizi. Bizim küllerimizi bile yakarlardı zalimce. Küllerimizden bile korkarlardı yeni bir yangın çıkacak diye...

Düş müydün gerçek mi? Bıçağın ağzında duran mıydın benim gibi yoksa bıçağın kendisi mi? Ne çabuk gittin. Yoksa hiç gelmedin mi...