RUHUN SAHİBİNİ UNUTMA

İnsan, gücünü kendinden aldığını sandığında yanılır...

“Ben yaparım, ben yeterim, ben hallederim.

Ben ben ben...” diyen kaybeder.

Çünkü, insan

ne kendine yetebilir

ne başkalarını kurtarabilir.

Ancak, çözümsüz bir zincirin halkasını oluşturabilir.

"Ben" diye kibirlenen, şeytanın peşine takılır.

"Ben" diyenin peşine takılan da...

Allah, bir süs eşyası değil.

Hayâli bir varlık,

duadan duaya, istemeden istemeye anılacak bir hayır kurumu değil.

Sevgini, hatırlamanı, bağlılığını isteyen bir sevgili.

Sen O'na, O'na ait olanı ver:

Ruhunu.

Ne kendine ne başkasına zulmetmeden,

dünyanın geçici hevesleri uğruna ruhunu söndürmeden…

Allah’a yönel.

O’nu an, zikret, sev.

Allah, zaten

kendi ruhunu

aç açık

sahipsiz bırakmaz.

Sen O'na O'na ait olanı ver,

O da sana dünyayı versin.