11 Tem 2025

'KARDEŞ ŞART MIYMIŞ?'

Hayır. Çocuğa kardeş şart değil.

Ona şart olan şey,

kendisiyle kalabileceği bir alan.

Kendi sesini duyabileceği bir sessizlik.

“Ben kimim?” sorusuna cevap arayabileceği bir durak.


Ama ne yazık ki çoğu zaman ne yapılıyor?

İlk çocuk doğar doğmaz, daha ayakta durmayı öğrenmeden,

ona türlü türlü maskeler giydiriliyor:

“Ağlama.”

“Kibar ol.”

“Misafir geldi, oyna da güldür.”

“Biz seni büyüttük, şimdi sıra sende.”


Sonra, henüz kendi olmasına izin verilmeden:

“Bu çocuğa kardeş şart, yalnız büyümesin.” deniliyor.


Neden?

Gerçekten çocuğu mu düşündüğünüz için?

Yoksa sizin oyun arkadaşınız mı eksik?

Yalnız kalmaya katlanamayan siz misiniz?


Birinci çocuğu, sadece anne babanın maymunu haline getirenler,

sonra bu çocuğun kendisiyle kalmasından korkuyor.

Yalnızlığı öğrenmesinden korkuyor.

Çünkü sessizlik, insanı kendine götürür.

Ve birçok yetişkin, kendine gitmek istemiyor.


Oysa Allah her ruha, her gelişe bir murat yükledi.

Bir çocuk dünyaya gelmişse, onun bir birey olması gerek.

Sürekli kalabalıklarla oyalanan değil,

kendi içinden geçenle temas kurabilen biri olması gerek.


Ama sen?

Birinci çocuğu anlayamadan, ikinciyi doğuruyorsun.

İkinciyi büyütemeden üçüncüye geçiyorsun.

Sana sorsak: “Allah veriyor.”

Ama Allah sana önce akıl, sonra da tercih hakkı verdi.


Sen Allah’ın tercih hakkını bile yok sayıyorsun.


Maddeyi kendi kendinize, gereksiz yaptığınız kalabalık nedeniyle putlaştırdınız böylece.

Önce ihtiyaç sahiplerini nefsinizle var ettiniz,

sonra ihtiyacı putlaştırıp gerçek Yaratıcı'yı, Allah’ı unuttunuz.


Kardeş kutsal bir bağ olabilir.

Ama bu, onu zorunlu kılmaz.

Herkesin doğası, imkânı, ruhsal kapasitesi farklıdır.


Bazı çocuklar yalnızlığı sever.

Bazıları paylaşmayı...

Bazıları derindir, bazıları hafif.

Ama her biri Allah’a emanettir.


Çocuk doğurmak, sayı değil, sorumluluktur.

Bir tane çocukla dahi insan, Allah’a layık bir kul yetiştirmeyi öğrenebilir.

Bazen de üç çocukla bile kimse olamaz, herkes her şeye yabancı kalır.


Allah çocukları sayı için değil, anlam için gönderdi.

Ve her bir çocuk önce kendine emanet edildi.

Onu tanımadan,

onu duymadan,

onu anlamadan,

başka bir ruhu onun üzerine bırakmak...


İşte asıl yalnızlık odur.

İçinde hiç kendine yer açılmamış bir kalabalığın ortasında büyümek.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.

İletişim Formu

Ad

E-posta *

Mesaj *