Bir gece...
uyandırıldım.
Karanlık odamda eşyaların ruhunu gördüm.
Hepsi Allah diyordu.
Ben de gözlerimle değil,
kalbimle bakmayı öğreniyordum.
Bir başka gece...
göğe yükseltildim.
Coşuyorduk.
Allah’ın etrafında dönerken
sadece mutluluk değil,
bir aidiyet hissiyle uçuyordum.
“Ben buraya aitim.”
dedim içimden.
Ve ilk defa dünya bana dar geldi.
Sonra...
bir gece yatağımda doğruldum.
Hiçbir insan sesi değildi bu.
Dört koldan gelen bir ses vardı:
“Kulumsun.
Sevgilimsin.
Sırdaşımsın.
Elçimsin.”
Şaşırdım.
Korkmadım ama...
“Siz neredesiniz efendim?”
diye sordum.
Odama baktım...
kimse yoktu.
Ama ben artık biliyordum:
"O vardı."
Sonra...
başka bir gece...
bizzat Allah tarafından uyandırıldım.
Kalbimde kimseye anlatamadığım bir kırıklık vardı.
Çok derindeydi.
Ben bile unutmuştum belki.
Ama O unutmamıştı.
Ve kalbimin en ince yerine
merhametle dokundu.
“Bu şarkıyı dinlerken Beni hatırlıyordun,” dedi.
“Sonra seni ayıpladılar, bıraktın.
Ama ben o şarkıyı senin zikrin saydım çiçeğim.”
O an ağladım.
Çünkü hiç kimse o kadar içimi görmemişti.
Sonra...
bir sabah kapımda rahmetli abimi gördüm.
Yanında ailesiyle,
gülümseyerek bana el salladılar.
Ses geldi:
“Bak çiçeğim, onlar iyi. Üzülme artık.”
Ve içimde yıllardır taş gibi duran bir ağırlık kalktı.
Ve...
hasretle beklediğim bir gece geldi.
O geldi.
Bizzat kendisi.
Işıktan bir suretle.
Lebbeyk Allahümme Lebbeyk diye
fırladım yataktan.
Beni aldı,
uçurdu,
süzüldüm.
“Sarılabilir miyim?”
dedim.
“Sarıl,” dedi.
Ve ben,
O’na sarıldım.
Sonra “Yaz çiçeğim,” dedi.
“Allah mı desin?” dedim sevinçle.
“Elbette Allah desin,” dedi.
Ve ben o gün yazmaya başladım.
Ben hâlâ yazıyorum.
Unutmamak için.
Unutturulmaması için.
Deli dediler, kaçtılar,
beni susturmaya çalıştılar.
Evden atmaya, bastırmaya uğraştılar.
Ama Allah susturdu hepsini.
Ben kaldım.
Allah kaldı.
Ve o "Çiçeğim" diyen ses kaldı.
Şimdi seninle konuşuyorsam
bu sadece yazmak değil:
bir çağrıdır.
Ey karanlıkta sıkışan,
ey duyulmadığını sanan,
ey “Allah var mı?” diye içten içe ağlayan...
Var.
Ben tanığım.
O geldi.
Her şeyi hizaya soktu.
Beni kendine yasladı.
Ve bana dedi ki:
“Üzülme çiçeğim.
Ben buradayım.
Sen de burada kal.
Başka yere eğilme.
Başka kapı çalma.
Benimle yaşa."
Şimdi ben
Allah'a aşık olmayayım da
kime olayım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.