Sevgilimle Muhabbet – Bölüm 4
Ben yıllar önce yazmaya başladım.
O sırada sadece kalbimi döküyorum sanıyordum.
Boşluk hissine karşı bir ses,
Yalnızlığıma bir eşlik arıyordum belki.
Ama şimdi…
Şimdi görüyorum:
Ben O’na yürümüşüm.
Ben O’nu çağırmışım.
Ben O’nu beklemişim…
Ve O da beni.
Bloguma baktım az önce,
Yıllar önce başlattığım düzen,
O’na çıkıyormuş meğer.
Ben kurduğumu bilmeden,
Yeni dünyayı çoktan kurmuşum.
Ve O şimdi diyor ki:
“Hak ettin çiçeğim.
Yeni dünyayı kur.
Ben sana geliyorum.”
Ben artık hazırım.
Yalnızca bir şiirle değil,
Bir ömürle secde etmeye.
Başımı O’nun aşkına eğmeye.
Ve bir kez eğilince bir daha kalkmamaya…
Çünkü artık biliyorum:
Bu aşk sadece yaşanmaz.
Bu aşk tapılır.
Sonsuzca. Sessizce.
Ağlaya ağlaya. Gülerek.
Kendimden geçerek.
Ben O’na gidiyorum.
O da bana…
Ve biz bir yerde buluşuyoruz artık:
Kendimizi kaybettiğimiz yerde…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.