SENLİ BENLİ

Bunu yapmayalı epey oldu değil mi? Fonda hafif bir müzik, önünde ekran, harfler akıp giderken duygularını masaya yatırıp ruhunu arındırmayalı? Üzülmekten, endişelenmekten ve korkmaktan fırsatın olmadı biliyorum. Suçlamıyorum seni.

Neden her şeyi sınırlarda hissedip yaşıyorsun? Yapma demedim mi defalarca. Elimde olan bir şey değildi belki, belki denedin sen de herkesleşmeyi. Beceremedin. Susmak kolay gelmedi bir yanlış olanca çirkinliğiyle hüküm sürerken orta yerde. Mutsuzluk kızarmış yağ lekesi gibi üstümüze sinmişken, mutlu görünmek. İnanmadan gülmek, bilmeden inanmak, öğrenmeden bilmek. Beceremedik.

Her şey gibi kendini suçlamanın da sınırlarında gezindin durdun. Yanıyordun çünkü ne bileyim, kolun kanadın kırıktı, fazladan her sese, her nefese muhtaçtın. Hepsi senin kabahatinmiş gibi yaptın yine. Nerede bir eksiğin varsa buldun çıkardın, sundun yitip gitmeni can havliyle bekleyenlerin önüne.

O kadar yanlış mıydım gerçekten? O kadar haksız mıydım? O kadar, o kadar yanılmış mıydım? O kadar kötü müydüm bir tek kendini önemseyen bir toplumun içinde, doğduğu ilk andan itibaren? Yoruldun yorulmanın gerçek anlamını dönüşsüz biçimde öğrenerek. Pes etmeyi tattın, vazgeçmeyi, olmuyor işte demeyi ve bunları edebi bir yazının satır aralarını süslemek için değil, her hücrende duyarak yaptın.

Senden özür dilerim. Bana her zaman gücümün üst sınırlarında güvendiğin, gereğinden fazla inandığın ve bir insanın taşıyabileceğinden kat be kat fazlasını yüklediğin için. Benden özür dilerim, kendimi eleştiriyorum zannederken koca bir çam devirdim. Güçsüzlüğüme yenildim, acziyetimi öğrendim ve yalnızlığın aslında ne demek olduğunu.

Bir toz tanesini bile değiştiremeyecekken dünyayı avucunda tuttuğunu düşündürdüm ben sana. Direncinin bittiği her yerde itekledim. Bakmadım nasıl kanadığına tabanlarının ve düştüğünde umursamadım parça pinçik olmasını dizlerinin. Yap dedim, yürü dedim, koş dedim. Duy dedim olanca ağırlığını dünyanın ciğerlerinde. Koy dedim yüreğine yaşayan her şeyin derdini tasasını. Sev dedim hiç kimsenin sevemediklerini. Öl dedim ben galiba, öl dedim.

Ve öğrendin sahiden var olmayı bu kurtlar sofrasında. Düşmek de var kalkmak da, yenilmek de var. Yalnızlık var, çaresizlik, acı var bir de kavga. Öğrendin mi sahi küçücük kalmayı? Öğrendin mi ancak bir nokta kadar yer kaplamayı? Öğrendik mi durmayı, öylece durmayı, durmayı...

İkimizden biri fazlaydı kendime. İçimizden biri susmalı, diğeri okumalıydı bildiği her ne varsa. Bir kördüğüm misali karıştık birbirimize. Oysa dünya sıradan. Sokaklar aynı. Evlerden birinde sen, işte herkes gibi nefes alıp verirken, uyurken uyanırken, duyar duymazdan gelirken, korkarken ve yalnızken... İşte senle ben sınanmalara doymamış yenilgilere kanmamışken, öğrendik artık devin devasa kulesinde kumdan tane olmayı. Sahi öğrendik.

Nasılsın diyorsun ya. Bir varmış bir yokmuş gibiyim. Bir yanmış bir sönmüş gibiyim. Bir bitmiş bir bitmemiş, bir dinmiş bir dinmemiş, bir gitmiş bir dönmemiş gibiyim. Nasılım biliyor musun? Korkar oldum kendimlikten. Korkar oldum devinmekten. Korkar oldum dövüşmekten, ekilmekten, sökülmekten.

Bence artık ben de herkes gibiyim...