ÇINAR'IN ANLATTIĞI

(Rahmetli Yarbay Ali Tatar anısına düzenlenen yarışma için yazdığım öykü. Dereceye girmedi, sağlık olsun elbette. Safım belli olsun diye yazdım zira. Buraya koymak için yarışmanın sonuçlanmasını bekledim. Umarım beğenirsiniz.)

- Anlatmayacak mısın?
- Dayanabilir misin diye düşünüyorum.
- Dayanabilirim.
- Ya susmamı istersen? Bunca zaman sonra konuşmaya, anlatmaya başlamışken susabileceğimi sanmıyorum.
- Susmanı istemem.
- Korkup kaçarsan? Ağlaya ağlaya uzaklaşırsan yanımdan? Ya bir daha yüzüme bakmazsan? Ya...
- Bak. Ne anlatırsan anlat, ne görmüş olursan ol, ağlamak, gitmek, küsmek yok. Dayanacağım söz. Anlat hadi. Artık susma...

*****
"Doğumumda kırk bin hayır, dallanıp budaklanışımda sayısız ışık, toprağıma kök salışımda vefa vardı. Gözlerim sonsuzca açıktı. Adımla bin yıl yaşamaya niyetliydim. 
Görmemem gereken çok şey gördüm.

Kaşları çatık, omuzları fezadan taşlarla dolu, dudakları tebessüm için hiç kavislenmemiş iri kıyım adamlar gördüm. Ayakları yere büyük büyük basa basa geldiler. Tek çizgi pantolonları ve heybetli ceketleri ve küstah kravatlarıyla geldiler. Açık bir kapıdan boş bir eve girer gibi zahmetsizce geldiler.

Ebemkuşağı kuyruğu gökyüzünü tarayan bir tavuskuşu gördüm. Rengarenk tüylerinin her bir beneğinden ince gülüşlü şen çocuklar düşüyordu çığlık çığlığa. Tası tarağı toplayıp uzaklaştığını gördüm kederin. Metanetle akmış gözyaşları kurudu ve derken bir ağaç yıllandı bir çırpıda, daha kökleri toprağa tutunmamışken.

Bir kadın gördüm. Siyah saçları rüzgarın her devinmesinde rakseden ahu gözlü bir kadın. Aşkını avuçlarına koyup parmak uçlarında geceye soyundu. Sıkılgan şehvetinden gürül gürül bir hayat doğurdu. Gece siyahı bir kısrağın uzun yeleleri gibi uzun saçları vardı. Saçları tel tel uzanıp göğe bir şal örüyordu. Yanıbaşında çöl bakışlı bir kaplan. Dört nala koşan çöl kumlarından örtünün üzerinde bir kaplan. Tozu dumana katıyor, düşü gerçeğe bürüyordu.

Bir kız çocuğu acıdan beşikte, kahpe ölüme inat hevesle büyüyordu.

Çığlığı gördüm. Pastel boyayla boyanmış az renkli bir tabiat resminin orta yerinde, tırnaklarının kiri arasında emek ve alınteri saklayan yiğit bir anne. Öpülesi ellerinin titrek çizgilerinde ömürlük dualar gördüm. Yarayı gördüm. Zannedilenden hep daha derin, daha kanlı ve kavruk.

Gittim. Geldim. Acıların yılkıya atların aydınlığa bırakıldığı adil bir zaman gördüm. Son hamlede karabatağın ağzından sıyrılmış dingin balıklar. Açlıklar, hastalıklar, deli felaketler, sıtma, veba, cüzzam gördüm. Temiz kalpler, inanan yüzler, duyan bakışlar gördüm. Su gördüm. Umut gördüm. Ve doyumsuz bir sabırla sokak başlarına tüneyen bir akbaba.

Çağın delisi gibi başıboş geziyordum gökyüzünde. Atın yeleleri kadının saçlarına karışıyordu. İkisi kol kola suda dolaşıyordu. Vakitsiz bağıran horozun başı önümde yuvarlanıyordu. Başsız gövdesi kıyıldığını haykırarak yorganları başlara çektiriyordu. İçinde nilüfer yeşilleyen uykusuzluk perileri, kılıcı kınına sığmamış yürekli şövalyeler, şarkısını unutmuş ağlamaklı bir kurbağa kederi. Çağın delisi gibi suda dolaşıyordum, dört tarafım yalanın ve ölümün ayak izleriyle çevriliydi.

Üç dilim ekmek saydım üçünü de çaldı alçak en tepedeki.

Dilimi dişime değdirip ya Allah diye başladım anlatmaya gördüklerimi. Dedim beni çağırmadıkları yerlerden geliyorum. Görmemi istemeyip gözüme mil çektiklerine bakmaktan geliyorum. Unuturum diye bütün bildiklerimi silkeleyip gördüklerime yer açmaktan geliyorum. Geçin şu boş köşeye. Ayıplı kentlere çöken sisler gibi çökün. Çok ağır şeyler gördüm.

Bana bir bilmece sordular, karşılığında vadettikleri dünya kirli. Bana bir bilmece sordular cevabını heybemde gezdirdiğim. Bana bir bilmece sordular bildikçe ciğerimi göğsüme doladıkları. Sekiz parmaklı kırk mideli koca işkembeli yankesiciler doğrularımı çaldı. Sormayın bilmiyorum deyince kendime bıraktılar.

Yürüdüm. Bizans dolaylarında yitik çehremizi gördüm. Bir kapı gördüm aydınlıktan karanlığa açılan. Izdıraptan tutuşan sesler işittim. Feri çekilmiş gözlerinde ölüm kusan bebekleriyle katran kazanları kaynatan zebani. Zebaninin ateş harcısı zift yancıları. Bir saray gördüm. Bin küsur odalı şaşaasından dumanlar tüten. Şiddetle çarpan kapılar, ağır fısıldaşmalar, saltanatın göbeğinde ibretle kıvrılan zehirli bir yılan gördüm. Eşiklerden sürünerek beşiklere musallat olan. Körler gördüm, apaçık gözlerinin gör dediklerine sırtını dönen çakallar.

Yağmur yağıyordu, kardeşim yağmur. Bir bıçak bileniyordu sabahın ilk ışıklarıyla. 
Sonra onlar geldiler. Mutlu insanların sofrasına mermi gibi düştüler. Nereden geldikleri belli değildi. Çıkıp baktım. Bütün ayak izleri ve parmak izleri dokundukları her şeydeki, ustaca silinmişti. Kuyruklu yalanlarının sırtından inerek yoksul kilimlerimize bastılar. Anne duvarlarımıza sindiler, baba sevincimize sindiler. Aşımıza ekmeğimize baldıran zehiri kardılar. Artlarına kenetledikleri katil ellerinde bir baltayla, yüz bin yıllık bir kavlağan devirmeye geldiler. Sinsi sinsi gürültüsüz geldiler. Korka korka geldiler. Ayıp ayıp geldiler. Bir papatya kaldırımdaki su birikintisine düştü. Ağır ağır, kıyım kıyım düştü. Su dalgalandı. Dünyanın sınırlarını yeni baştan çizdi halkalar.

Gözlerinde akacak yaş kalmamış bir anne gördüm. Evladının gömleğini koklamadan tek damla nefeslenmemiş ve her soluduğunda havayı ciğerlerine, ölümü çekmiş.
Bir anne gördüm her sabah ve her gece yatağında boş bekleyen bir yastığı okşayan. Ve bir anne daha gördüm ki isyanı bayrak gibi sancakta dalgalanan.

Aşkı, dostluğu, evlatlığı, babalığı almaya geldiler. Ateş çemberinde kendini sokmaya hazırlanan akreplere benziyorlardı. Kıskaçları, kuyrukları ne çok şeyler devirdi. Bir boyunda dört baş ile geldiler. Dört ayakta on göz ile geldiler. Bin dudakta tek ses ile geldiler.

Kapı açık duruyordu. Çamurlu ayakkabıları bulaşmıştı eşiğimize. Ferman buyurdular. Güneşi, gökyüzünü, hürriyeti istiyorlardı. Duygusuz ve aceleciydiler. Tedirgin ve çok ürkektiler. Mahtur ve şerirdiler. Kapı açık duruyordu şiddetle kirliydiler.

Onurun nöbetçisi yorulmuştu. Gözkapaklarını taşıyamaz haldeydi artık. Bir haksız esarete daha gücü yetmeyecekti. Gövdesini alarak usulca uzaklaştı. Bir kalem bir de kağıt alarak uzaklaştı. İçinde usul usul bir çiçek soluyordu. Sesinde bir bin yılın isyanı tütüyordu. Dalında ham meyveler bitmeden çürüyordu.

Bir şeyi bitirmeye gidiyordu, namusla savaşılamayacak kadar kahpece bir şeyi. İzi kalsın diye üstüne atılan çamurları. Az daha yaralansa bir anda çatlayacak yüreğinin tik taklarını. Zulmün sularında bile isteye yapılmış bir yanlışı, bir soysuzluğu, bir hain tuzağı. 

Bir baharı en sıcak kanayan yerinden bastırmaya gidiyordu.

Banyoya girdi. Kapıyı örttü. Aynada kendine baktı. Şerefli bir selam çaktı hüznün tebessümüyle. Kırgındı. Kırılmıştı. Kırmıştılar…

Susuzdu. Suçsuzdu. Yarasını dilledi çöl. Bebeğin dudağından kan sızıyordu. Kitapsızlar kundaktaki yavruyu zulüm ile deştiler. Canının son parçasıyla aslan gibi dövüştü. 33 kez mızrakla düşürdüler. 34 kez kılıçtan geçirdiler. 

Bir tabanca patladı. 

Kelimeler kan damladı, kelam yürüdü. Su yürüdü, kum kanatlandı. Matem yürüdü. Bir Yezid gitti, bir Yezid geldi. Bir Hüseyin gitti, akın akın Hüseyinler yürüdü. 

Bir tabanca patladı. 

Bir hakikat uluorta sonsuzluğa yürüdü.”

******
- Susuyorsun?
- Haklıymışsın. Taş olsa çatlar…
- Ben taş değilim. Yeşilim. Köküm, gövdeyim, suyum. Ben umudum. Tanığım ben. Katilleri, kıyımları, her şeyi gördüm. Artık susmayacağım.
- Bana anlattığın için teşekkür ederim. Şimdi gitmem gerek; ama yine gelirim.
- Yine gel. Daha aydınlık, daha neşeli, daha güzel günlerde gel. Dostluğa, kardeşliğe, sevgiye gel. Barışa ve ışığa gel.
Hoşça kal.
- Şimdilik…