GÜNEŞ TAYLA SAYRI AT

(Eskilerden yazımı geçen sene bugün, doğum günümde yazıp paylaştığım yazı olarak belirledim. Okudum, baktım 28 yaşıma girerken hislerim de ruh halim de aynı... Bu olsun dedim. Keyifli okumalar...)

Gümüş yayla altın ok. Gün dumanlı tepelerde çoktan inzivaya çekildi. Doğarsa gün doğacak uykumuzun yamacında yeni bir hayat değil. Yanılma.

Katran karası gecenin ahıdır, tutar. Uzay boşluğunda ağır aksak ilerleyen cılız bir ses yankısıdır, işitilmez. Dilindeki son umudu kemirmektir, en fenası bu. Yağmurun güm güm vurduğu pencereye burnunu dayayarak, garip bir övünmeyle, ıslanan ve eriyen hayallerini seyretmektir, kör olasıca safi beyaz bakışlarla.

Bence yanılırsın yanılma. Gece olur herkes uyur. Gün doğar derdin uyanır. Senin ve benim damarlarımızda sadece bitkin bir çiçek -açmaya bile hevesini bırakmamışlar- bir tutam ısı ve ışık yeter bana diyerek, güneşe uzanır.

Kondusunun önündeki alçak duvara tüneyip çekirdek çitleyen varoş kızlarının dilinde, yeniden tiksinir kendinden hikayeler. Sırf bu yüzden lanetlidir mesela ekmek almaya gidişler ve mahalleden geçmeler. 

Gümüş ayla altı yok. Belki de bilmek istiyorumdur dirayetin nereye kadar, gücün ne. Seni ne kadar terk edebilirim sana ne kadar dönebilirim. Beni ne kadar inandırabilirsin kendine? Yalnızın bahanesi çok. Anda bir bıraksan onu, anda bir çekilsen gerisine, bu kadarı bile bir yalnıza hediye. Düştüğümüz yerde uyuyalım öyleyse, bulunmazsak büyürüz, ne güzel işte…

Sonra bir gün ben doğmuşum olay bundan ibaret aslında. Saçlarım var, gözlerim var, ellerim ve ayaklarım. Senin ve herkesin gibi geçtiğim sokaklarım. Kuytusunda kaderden emin olduğum tortusunda parça pinçik bölünüp dağıtıldığım uçlu bucaklı yollarım da var. Ekmeğin kutsalında büyümüş hala yol almaktayım.

Güneş yayla altın ot. Bizi zaman, yaşadıklarımızın sıradanlığına inandırdığından beri biz seninle hiç kimseyiz. Doğduğumuz gün önemsiz bir mesele, kim bilir öldüğümüzle de ne iyi edeceğiz. Bence sen aldanırsın aldanma. Bir gün elbette, üstümüze sinen bu yitiklik halinden hunharca gideceğiz. Gideceğiz… Hep bir valiz dursun kapıda. İçine en sevdiğin o şarkıyı koy, ana fikri hüzün de olsa, dinleyeceğiz.

Sonra bir hayat yaşadım kimliğim değişti mesele bundan ibaret aslında. Ben olmayan bir ben gibi davranmaya başladım. Saksıda çiçeğin pencerede buğunun bardakta çayın kederini duymamaya. Tasarladığım dünyada bir üçüncüye yer yok çoğu zaman bir ikinciye bile senden başka. Bana bende yer yok, sana sende olmadığı kadar yok. Anla.

Bence sen bilmezden gelirsin gelme. Pasifik’te bir damla su ile savaşımını rüyalarının, sanki çok yorgun ve çok şeyler kazanmışsın herkesin güzelce oynadığı bunalımlı bir oyunda. Biz doğduk. Bizimle beraber iki yalnızlık, iki yalnız benim satırlarımda yan yana gelebilen, kendi içindeki yollardan geçip birbirine varamayan iki yabanlık hali.

Sonra herkesinki gibi düşmeler, kalkmalar, yürümeler ve acılar. Hepsi bundan ibaret evet, gerisi yazgının seyir merakı. Beyaz zarflarda kırılmaz mühürlü kara bahtlar dağıtması postacı kuşlarının. Biraz da baktığımız her yere bir parça hüzün bıraktığımız gerçeği…

Güneş tayla sayrı at. Tavlasında rüzgar kanatlarıyla zincire vurulan biziz. Gülüşleri tren raylarına düğüm atılan ve sonsuzluğun keşfine ramak kala sakatlanan. Sonra bir gün doğmuşuz işte fazla söze gerek yok. Doğduğumuz önemsiz bir mesele, kim bilir öldüğümüzle de ne iyi edeceğiz… 

Bugün benim doğum günüm. Adettendir, kutlu olsun…