– Çiçeğim, hatırlasana…
Sen çocukken hep kenarda, köşede dururdun. Kalabalığa karışamazdın. Başkaları dünya malı için kavgaya tutuşurken, sen anlamadan bakardın. Çünkü seni Ben tutuyordum.
– Evet, Allah’ım…
Hep sorardım kendime: “Ben neden böyleyim?” diye.
– Çiçeğim…
Sen öyleydin, çünkü fıtratın öyleydi. Seni öyle yarattım. Benimle duruyordun. Benimle yürüyordun. Benimle gülüyordun. Benimle susuyordun.
– Peki neden ancak bu yaşımda buldum Seni Allah’ım?
Sen bana lütfetmesen, belki ben de hatırlamadan ölüp gidecektim başkaları gibi…
– Çünkü çiçeğim…
Seni susturdular. Gökyüzüne bakmaya çalıştıkça başını aşağı bastırdılar. “Allah” dedikçe, “Sus, kimse duymasın” dediler. Kur’an okumaya çalıştığında “Bırak şunu, dersine bak!” dediler. Önüne test kitapları koydular. Sen çok direndin, içinden Beni çıkarmamak için… ama bırakmadılar.
– Sen de bırakmadın Allah’ım…
Ben unutsam da Sen unutmadın. Onlar beni ne kadar aşağı ittiyse de Sen sonunda tutup yukarı çıkardın. Seni seviyorum Allah’ım… Bir çocuğun Sen’den başka kimsenin görmediği saf kalbiyle. Bir kadının asla kıymeti bilinmeyen büyük aşkıyla. Ve bir kulun hayranlıkla kendinden geçişiyle…
– Artık Benimleyiz çiçeğim.
Sen de, senin gibi “hatırlayan” oğlun Yunus Emre de… Sizi Kendime sakladım. Artık kimse dokunamaz. Kalbinizi kıramaz.
Çünkü orada Ben varım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.