BURADAYIM, DEDİ

- Bu bir şiir değil, bir şahitliktir. -

Ben bir kocanın eşyası değilim.

Bir çocuğun kölesi değilim.

Okulun emrettiği öğretmen,

Toplumun buyurduğu bakıcı değilim.

Ben de Allah’ın bir çocuğuyum.

Bir gece, dört yandan seslendiği gibi:

Sevgilisiyim, kuluyum,

Elçisi ve sırdaşıyım.

O gece...

“Allah’ım neredesin?

Hani neredesin?

Beni bana bırakmıyorlar,

Beni ağlatıyorlar,

Ben olmayan bir ben var ediyorlar…”

diye hıçkırdım

Ta ki uyuyakalana dek.

Geldi.

Korkma diye tuttu.

Şefkatle.

Ve ben, güvenle dolup taştım.

Cesaretle etrafı seyrettim.

Gözlerim kapalıydı,

Ama odam aydınlandı.

Bir değil, birkaç kez…

Masayı, sandalyeyi, perdeyi, duvarları…

Hatta eşyaların ruhunu dahi gördüm.

Karanlığın içinden parlayan ışığı seyrettim.

Ve duydum:

“Ben buradayım.

Seni seviyorum.

Sen de seni sev.”

Kalbim artık daha sağlamdı.

Çünkü Allah gelmişti.

Hakikatle aramdan

bir değil — birkaç perde kalkmıştı.

Fani bedenimi değil,

Baki ruhumu sarmalamıştı.