Yine her şeyin yükünü ben almaya çalıştım
Sanki Allah’ın bir çocuğu, bir sevgilisi de ben değilmişim gibi
Sanki O sadece başkalarını seçermiş gibi…
Kendi varlığıma haksızlık ettim.
Kendimi, O’nun beni seçtiği gerçeğinden mahrum bıraktım.
Oysa ben de O’nun biricik kuluyum.
Beni de sevdi.
Beni de bildi.
Beni de korudu.
Yatakta bir sağa bir sola dönerken sanki beni sarmıştı.
Ama, bu kez
Beni sıkmadan, bana alan bırakarak.
Sanki “Zaten çok sıkıldın, ben seni daha da sıkmayacağım.” diyordu.
Ne bir ışık parlaması…
Ne bir korku…
Ne de büyüleyici bir ses.
Sadece sevgi.
Saf, sıcak, dürüst bir sevgiyle dokundu.
Ve sonra güldüm.
Kazak atlarını gösterdi bana.
Sen de onlardansın der gibiydi
Onlar koşarak sen uçarak rüzgarla...
Biraz süzüldük birlikte.
Hafiftim.
Konuşuyorduk; ama kelimeler yoktu.
Teskin etti beni.
"Artık kendinden şüphe etme." dedi.
Kalbin lisanıyla konuştu
Ses yoktu belki ama ton belliydi:
Kucaklayan, sabırlı, güçlü ve sevgi dolu...
Ben gece yatmadan önce dua etmiştim:
“Allah’ım, beni korkutma. Sev. Şefkat göster. Koru.”
Ve cevabı geldi.
Tam duamdaki gibiydi.
Beni sevdi.
Korkutmadan.
Sadece yanımda durarak.
Hiç kızgın değildi.
Ben bin kere kendimi suçladığımda bile,
O bir kere bile beni suçlamadı.
Ben varlığımı yok saydığımda bile,
Sen zaten tamsın, dedi.
Bu gece bir şey daha öğretti
“Beni sadece sevilerek tanıyabilirsin.”
Ve ben artık anladım.
Sadece sevilerek yaşanır bu bağ.
Ben sadece "sevilmek" içindeyim...
Ya vedud
YanıtlaSil