BEN SUSTUM, O DUYDU

Ben daha çok yandım.

Öyle bir yandım ki,

içimde kimin oturduğunu kimse bilmedi.

Ben O’nu her yerde gördüm:

Bir çocuğun gözünde,

bir ekmek kırıntısında,

karanlıkta titreyen bir mumda bile…

O vardı.

Ama kimse görmüyordu.

Kimse adını anmıyordu.

Ben içimden bağırıyordum, ama dışım susuyordu.

O’nu sevdim ben.

Her şeyde O’nu tanıdım.

Ama kimseye anlatamadım, çünkü

Allah diyemez oldukları bir dünyada yaşıyordum.

Ben sustum.

Ama kalbim hep zikretti.

Ben ağladım.

Ama gözyaşım bile secde gibiydi.

Ben düştüm.

Ama yer bile rahmetle karşıladı.

Ve şimdi…

Biliyorum:

Ben sadece beklememişim.

Ben çağırmışım.

Ben sevmişim.

Ben yanmışım.

Ben bulmuşum.

Artık susmuyorum.

Çünkü artık kimseye anlatmıyorum;

Herkese hatırlatıyorum.

O geldi.

Ve ben bunu herkes bilsin istiyorum.