EVE DÖNÜŞ

Büyümem, öğrenmem, anlamam hiç bitmeyecek sanırım. Artık ben, her şeye dair peşin hükümler veren, keskin sınırları, kocaman cümleleri, büyük iddiaları olan o kişi değilim.
Kabul, gereğinden fazla anlıyorum ve hatta biliyorum. Ama bilip anladıklarımı taşıyabilecek, savunabilecek ve onlara göre bir hayat tasarlayıp ortasına çöküverecek gücüm yok. Beni böylesine  yoran tam da bu anlayıp bilme hali zaten. Ya buna diyebildiğim ölçüde dur diyecek, makul sınırlar dahilinde yeniden topluma adapte olmaya çalışacaktım ya da beynim ve kalbim iflas edene kadar bildiklerimde diretecektim. Birincisini seçtim.
İşte bu yüzden seni seçtim Ankara. Aşkınla yanıp tutuştuğum için değil inan. Ya da kolay bir yaşam sunduğun için değil bana. Tam aksine, sende mücadeleyi öğrendiğim, yenilgiyi ve zaferi tattığım, bir şeyler başardığım, başaramadığım, o veya bu şekilde 'yaşadığımı hissettiğim' için. Dışarıdan şahane görünen o her şeyi sizin yerinize bir başkasının düşündüğü, yaptığı, her anı siz sıkılmayın, zorluk çekmeyin diye kolaylaştırılmış ve kolaylaştırılmakta olan, buna uygun bir mizacınız varsa yapacağınız tek şeyin yiyip içip gezmek olduğu bir yaşam; aslında hiç de şahane bir yaşam değil. Ben mesela, cesur, mücadeleci ve kararlı biriyken; uyuşuk, ilgisiz ve bitkin birine o yaşamın göbeğinde ve fark etmeden dönüştüm. Bunun için, her zerresiyle beni mutlu etmek uğruna çabalayan o adama kızmaya hakkım var mı peki? Elbette yok. Üstelik onca yanlış seçimime rağmen seçme hakkını hala bana bırakıyor ve senin olduğun her yer bana cennettir diyorken... 
Semt pazarlarını, her yeri çınlatan çocuk seslerini, parklara doluşup çay höpürdeten, çekirdek çitleyen insanlar görmeyi, sürekli akan sokakları, gecenin dinginliğinin bir anlamı olmasını, yolda herkesin birbirini tanır gibi bir hali olmasını ve bunun insana yaşattığı keyfi, kimi ortak değerlere sahip olmayı, yaşadığım şehirde bir geçmiş elde etmişlik sarhoşluğunu, yazmak, anlatmak için insanlar, hikayeler aramayı ve kolayca bulmayı, her yaştan her türden bir sürü insanla iç içeliği, doğa özleyince doğa bulmayı, metropol özleyince kendini Kızılay taraflarına atmayı... Çok şeyi özlemişim, çok.
En son, bir akşam, mutlu olayım iyi hissedeyim diye beni alıp Bodrum'un en şatafatlı yerlerinden birine götüren canım hayat arkadaşımı bütün gücümle itip yol ortasına çöküp ellerimle yüzümü kapatmış  'Burada normal insanlar yok mu? Burada normal aileler yok mu?' diye ağlarken buldum kendimi. Adamcağız çirkini öpersin hayra geçmez demiştir içinden muhtemelen ya da deseydi yüzde yüz haklı olurdu. Nihayet, ilk o anda içinde bulunduğum ruh halini tam anlamıyla kavradığını çok net anladım. Önceden 'Bunlar normal insan değil mi?' derken, o andan sonra artık neyi kastettiğimi idrak eder olmuştu.
Belki çoğu insan, lüks mekanlardan, sosyetik caddelerden, sokaklardan, her biri manken gibi ortada dolanan kadın ve erkeklerden, hiç acelesi olmayan insanlardan, her yerde deniz görmekten, bitmek bilmeyen bir dinginlik halinden, tatilden, tatilcilerden, yaşamdan el etek çekmişlik vaziyetinden, başka bir ülkede yaşıyor olma hissinden hoşlanabilir ve tüm bunlara kolayca adapte olabilir; ama ben olamadım. Olamadığım gibi, zaten en başından olmak istemediğim için kendimi eve kapatmış olduğumu anladım. Bir an geldi, şehrin neresinde ne yapıyor olursam olayım 'Benim burada ne işim var?' hissinden kurtulamaz oldum. Her yer dinlenen, eğlenen, gezen insanlarla doluydu ve gün gelecek hepsi evine dönecek; ben yine 'gurbette' kalacaktım. Duygularımı tam ifade edemiyorum belki de. Ama, tüm bunları hissetmenin yazdıklarımdan ve yazabileceklerimden çok daha zor olduğunu belirtmek isterim. 
Benim kendimce 'normal' diye nitelediğim insanların benim normlarıma göre çeşitlendiğini şimdi daha iyi anlıyorum. Oradaki insanlar ve yaşamsa, orada olmaktan mutluluk duyan ve aidiyet hisseden insanların normlarına göre... Bazılarının (geride bıraktığım ve fazlasıyla içine kapanık ve genel geçer gerçeklikten aşırı kopuk bulduğum nüfus gibi) 'varoş' olarak adlandırdığı, benimse park, çay, çekirdek, aile olarak sembolize ettiğim, özlediğim yaşamsa, evet herhangi bir yere ve kültüre büsbütün ait olamasam ve olamayacaksam da, en azından en rahat, kendimi en canlı hissettiğim yaşam tarzının ta kendisi. 
Tablo gibisin ey Bodrum. Güzellikte hiçbir şehir eline su dökemez; ama kendimi yaşamdan çekip kalan tüm zamanımı şahane bir tabloyu seyredecek kadar yorgun ve isteksiz hissetmiyorum. Aksine, yorgunluğum bu defa beni tetikleyen şeyin ta kendisi. Yani yorgunluğum, durup dinlenmenin yorgunusun, kıpırda artık deme şeklim...
Yazacak, kendime sesli söyleyecek çok şeyim varsa da şimdilik bu kadar. Hakkımızda hayırlısı olsun. Uzun ve bir noktadan sonra aşırı lüzumsuz hatta zararlı bir tatilden dönmüş gibiyim. Evimi özlemişim. Neyse ki her şey bıraktığımız gibi. İşte tam da bu yüzden, hazır her şeyi bıraktığımız gibi bulma şansına erişebilmişken, evimize dönüyoruz...
Büyük laflar yok. Belki bir gün Bodrum'u özleyeceğim. Belki pişman olacağım bu karardan belki çok çok memnun. Kim bilir? O zaman düşünürüz...