BİR HAZİN DAHA

İnsan yanıklarından arta kalan birkaç şey getirdim sana. Biraz kül biraz duman biraz haklılık ihtirası. Bana bakar gibi baktığın zamanlar biliyorum kimsesizliğine. Boyuna bosuna uygun kalabalıklar, incelikle dokunmuş aşk sevinçleri hatıralar ilmeğinden. Nasıl susulur bilmiyorum bir yürek böyle çığlık çığlığa bağırırken. Nasıl dönülür başka tarafa kocaman yangınların yükseldiği evlerden... Düşene tekmeler savurmayı seviyor hayat. Acı acıyı çekiyor elem elemi. Yalnızlık yalnızlığı doğuruyor iğne ucu deliğinden, çocukluk çocuklukta kalıyor biz dört nala boy verirken. 

Bazı kuşlar geceyi seviyor bazıları Haziran'ı. Kediler ağaç tepelerini seviyor. Çiçekler güneşi, deniz martıyı martı göğü gök bulutu... Ben seni, ben sana, ben sende... Ve ben senden sadece senden.

Ben senin toprağında açamam. Sen benim toprağımda duramazsın. Bize yanık et kokuları düşer koynunda siyah güller saklayan bir yas kadınıyım ben. Bize yağmalanmış kentler düşer, fırtına düşer, şifasız hastalıklar, aşkın yarası, çıtçıtı bozulmuş kalemler, cızırdayan sokak lambaları, kimsenin geçmediği bozuk yollar ve bitmiş şişeler düşer. Dün düşer, hata düşer, pişmanlık ve küf düşer.

Birkaç şey getirdim sana ayaküstü avuçlarımdan avuçlarına sıkıştırmaya. Birtakım duygular ve çıldırmış suların ortasında yek başına çarpışan bir kayık yorgunluğu... Birkaç cümle kurmak istedim küskün duruşuna aldanıp. İnanılır buldum gözbebeklerini kaplayan bahar başlangıcını... Çünkü, hiç bilmiyordum ikimizin çok yanlış, çok uygunsuz ve zahmetli olduğunu. 

Hiç kimseyim ben. Kapıda yokum, evde değilim, pencereden bakmıyorum, sulara yansımadım. Hiçbiriyim karartıların. Suyum susuzluğumdur ve suçum suçsuzluğum. Aşkım hiçbiri hücrelerin. Ayaklarım yorgan ölümsüzü, gece kuşatması bekçisi, hırpalanmış saçlarımla bağlıyım kuleden yaşamaya. Hiç kimseyim ben. Her sokaktan çıkabilirim karşına, her basamaktan sekebilirim dünyaya inadına. Evde değilim. Oynaşında yırtılmadım rüzgar gülü perdelerin. Kapalıyım ben. Gün yirmi dört saat gözlerinin ay ışığında dimdik, yenilmenin hazzıyla ürpererek... Bir bıçak çekilişiyim müdafaa için nefsimi. Yitiğim. Artık istemiyorum bulmayı sende kaybolarak kendimi.

İnsan yanıkları boylu boyunca uzanırken yamacımızda, fezada yüz bin on dokuzuncu sevişmesi yaşanmakta atlas aşıklarının. Biz'in ortasında henüz kutsanmamış fetihler var biliyorum. Bir anahtar teslim töreni resmiyeti vurgun yemişliğim alnındaki çizgilere, bir hazin. Bir iş antlaşması yürek sızım, kalp çarpıntım, kan revanım saç diplerine bir hazin daha... Sana birkaç şey getirdim hiç vermemek üzere. Yalnızca fısıltılar büyütülecek şeyler değil. Uykusuzluklar, soylu şiir serüvenleri, falcı kadın safsataları biraz... Biraz yara, biraz gülünç klişeler,  sevda lakırdıları filan... 

Hiç kimseyim ben ne iyi ediyorsun bu yana bakmamakla. Öpsen korkarım, sevsen kaçarım, sarsan iğnelerim kanatır yara beresizliğini. Çok küfürler bilirim çok kirli yaşamaklar. Uçsuz bucaksız çöplükler bilirim dünyanın bakir tepelerinde. Tozdan sıkılmam, kirden çekilmem, ateşten sinmem... Yanmam güneşte, yağmurda süzülmem. Hiç kimseyim ben öyle hiç kimse ki ıssız yollarda arar dururum gölgemi. Evsizliğimi gezdiririm sırtımda, sensizliğimi heybemde ve tutulmuş köşe başlarının kahroluşunu ceplerimde...

Bana bakar gibi baktığın zamanlar biliyorum boş masalara. Yani bilmiyorum da bildiğimi düşlüyorum diyelim biz ona. Çekip çıkardığım anlamların hiçbiri değilim o kuytulardan. Sana bakar gibi baktığım her şeyden biliyorum çok fena. Gözlerinde olmamayı biliyorum, parmak uçlarında, akıl oyunlarında yokum. Acaba hangi vur kaç arasında doğdum büyüdüm ve sessiz sedasız toprak oldum? Ben senin toprağında açamam sen benimkinde durmazsın bile. Ben senin yaşadıklarından anlamam sen benimkileri duymayı istemezsin bile. Ne iyi ediyorsun üstüme basa basa geçip gitmekle...

İnsan yanıklarından dumanlar tüterken beyefendi göğümüzde, sakin denizimiz çocuk ölümler tükürürken gözbebeğimize, burnumuza burnumuza vahşi kokular dolarken hiç kaçışı yok... Hiçkimseyim ben ne olabilirim ki başka. Hiç kimseyim öyle hiç kimseyim ki... Her sokaktan çıkabilirim karşına, her çatıdan düşebilirim kan revan aşağına. Kaşlarına karışıp ölümcül direnebilirim, kasıklarında sevişebilirim hiç sezdirmeden soysuzca... Hiç kimseyim ben. Kapıda yokum evde değilim pencereden bakmıyorum, sulara yansımam gölgem çok yabancımdır. Ay tutar beni hem, martı kovalayan kediler tutar bir de kovalardan fırlayan can çekişmeci balık solungaçları...

Birkaç şey getirmiştim sana avuçlarımda, sıkıntım vardı. Birtakım duygular ve çıldırmış suların ortasında yek başına çarpışan bir kayık yorgunluğu. Dökülenler oldu, kırılanlar oldu, salıverdiklerim oldu... Yalnızca fısıltılardı büyütülecek şeyler değil. Uykusuzluklar, soylu şiir serüvenleri, falcı kadın safsataları biraz... Biraz yara, biraz gülünç klişeler, sevda lakırdıları filan... Bir sevdaydı insan yanıklarının içinde her şeye rağmen bir aşk. 

Büyütülecek şey değil, bir hazin daha o kadar...