AŞIRI DERECEDE SAHİCİ BİR "YENİ YILDAN NE BEKLİYORUM?" YAZISI

Geçen sene bunu yazmışım: GEL YENİ YIL GEL "Yeni yıl senden kendim için hiçbir şey istemiyorum." diye başlamışım. Öyle de bitirmişim... Yazdıklarımın hepsinde samimiydim; ama eksiktim. Kendim için de bir şeyler istemeliydim. İstiyordum içten içe belki. Belki yazamadım belki az istedim belki de inançsızdım ve boşa dil dökmeyeyim dedim.
Bu sefer istiyorum. Hem de çok istiyorum. İstemediğimi söylediğim tüm zamanların acısını çıkarırcasına yana yakıla istiyorum. Bir şey istiyorum bir şeyler istiyorum. Bir şeyler istemeliyim, yoksa çıldıracağım.
Neyim ben? Kimim? Kim olabildim ne başarabildim şu hayatta? Sağa bakıyorum yok, sola bakıyorum yok, geriye dönüp bakıyorum, gözümü uzaklara dikip bakıyorum yok yok yok... Her tarafta sıfırlar uçuşuyor. Neye baksam dönüp dolaşıp rakamla 0 oluyor. O harfleri sıfır oluyor, tencereler sıfır oluyor, kahve içtiğim kupa sıfır. Başımı koyduğum yastık sıfır, gözümdeki gözlük sıfır. Yağmur yağıyor damlalar sıfır. Ağaçlar koca koca sıfırlar sanki. Pusetler sıfır, mutlu insan yüzleri sıfır. Kitap okuyorum sayfalar sıfır sıfır sıfır.
Bir sıfır bile değilim. Aynaya baktığımda bir sıfır bile görmüyorum. Tanımadığım, ciddiyetle yabancıladığım, kimseye belli etmemek için savaşarak bir yandan alışmaya çalıştığım değişik biri... Biraz korkak, biraz kinci, biraz yenik... Hayır biraz değil bir hayli yenik. Fena yenik acayip yenik öyle böyle değil delice yenik. Ben kimim? Ben neden bir kimse olamadım olamıyorum? Bir tek arkadaşım bile yok. Bir tek. 1 tek. Tek bir tane bile insan yok etrafımda. Mikrop gibi bir yalnızlık kuşattı her yanımı. Kırsam kıramıyorum, delsem delemiyorum. Bazen sesimi unutuyorum ya sesimi. SESİMİ UNUTUYORUM. Dinlediğim şarkılara eşlik etmesem, akşamları kendimi duymak, kendime daha ölmediğimi hatırlatmak için bağıra çağıra yarım yamalak bir şeyler söylemesem, bir sesim olduğunu bile unutacağım. Şaşkınca, insanların bir araya geldiklerinde acaba nelerden söz ettiklerini düşünüyorum. Elime kağıt kalem ver durmadan en az on sayfa yazı yazayım; ama konuşmak? Allah'ım ne zor... Ne korkutucu... Ne beceremediğim bir şey...
Hep ne kadar zeki, ne kadar yetenekli, ne kadar azimli ne kadar bıdı bıdı olduğumu dinledim durdum. Yarı haklıydı bunları söyleyenler yarı yanlış. Biraz kafam çalışır biraz kelimelerden anlarım biraz sayılardan; ama o kadar. Olduğumdan fazlası olduğuma inandım bu yüzden. Kendime en büyük sorumluluğu ben yükledim işte bu ellerimle. Bir şey yapmalıydım ben. Bir şey yapmalıydım bir şey olmalıydım onca çabanın uğraşıp didinmenin onca aklın, yeteneğin (!) sonucunda 1 şey. Biri en azından olmalıydım. Birini geç olmalıydım ya. OLMALIYDIM. Böyle dört duvar arasında her şeye, herrrr şeye ilgisini kaybetmiş ite kaka yaşamaya çalışan, var olduğunu, hayatta olduğunu sürekli kendine hatırlatması gereken bir gölge değil. Olmalıydım ben, olmak için harcadım bütün enerjimi, gücümü ve hevesimi... Ama, yokum işte. Yok. Sürekli teğet geçiyorum sürekli. İnsanların yanından geçiyorum öylece, bir şey hissetmeden. Ağaçların yanından geçiyorum. Ailelerin, sevgilerin, bağların yanından geçiyorum. Beni de bir yerlere bir şeylere bağlayan bağlarım olmalıydı diyorum sonra. Benim neden hiç bağım yok diyorum... Ayakkabı bağcıkları dışında...
Yorgunum. Halsizim. Güçsüzüm. Meraksızım hevessizim heyecansızım. Acıyı hissediyorum sadece. Acıları hissediyorum. Duyduklarımı, gördüklerimi, kendiminkileri filan. Hepsini aynı terazide eşit kefelerde ama. Hepsini ağır ağır... 
Bir tek yazarken oluyorum az biraz. Harfler tıkır tıkır ilerliyor ne kadar güzeller... Ve sonra kelimeler sonra cümleler sonra o uzun uzun metinler... Şiirlerim... Onları bir başka seviyorum. Yaralarımı sever gibi seviyorum şiirlerimi, her okuyuşum bir şiirimi; bir yaramı kanatmak... Kanamazsam yaşadığımı unutuyorum, yaşadığımı bana hatırlatacak bir ben bulamıyorum ortalıkta.
Yeni yıl, bana bir şey getir. Biri olabilmeyi, bir bağ, bir kıvılcım ateşime... Gerçek bir arkadaş mesela, bir şans, bir kırılma noktası nolur... Bana bir şey başarma sevinci getir, bir şey olsun bir şeyler olsun. Suya bir taş atayım halka halka büyüsün, halkalar sıfırlara dönmesin yeni yıl. Aynaya bakma sevinci getir bana mesela. Yalnızlık kırıcı bir ilaç, bir zafer, elle tutulur 1 şey...

27 yıl vardım dünyada, cismen vardım en azından. 28.'ye yeni girdim. Oysa hiç yokmuşum gibi hissediyorum. Hiç olmamışım gibi. Hiçbir şeye dokunamamışım, hiçbir yere ulaşamamışım, hiçbir belirti yokmuş gibi benim olduğuma ve olmakta olduğuma dair... Böyle, bu hisle ölme ihtimali geliyor aklıma. Ölüyorsun düşün; ama hiç olmamışsın gibi görev icabı soluduğun bir dünyadan göçmektesin. Çok yılların olmuş çok zamanların; ama sen olmamışsın işte...
Hayata ilgi duymak istiyorum. İstemeyi geri istiyorum. Hayal kurmayı geri istiyorum. Neşeyi geri istiyorum. Dirayeti, hevesi, çabayı geri istiyorum. Ölürken hiç yaşamadığım hissiyle gözyaşı dökmek istemiyorum. Azrail'i de koca bir sıfır suretinde görmek istemiyorum. Kendimi dünyaya diri diri gömmek ve çıkmak için hiç savaşmamak -çünkü savaşmak istememek- istemiyorum. Her tarafıma her an cam kırıkları batıyormuş gibi yaşamak istemiyorum. Buna yaşamak deniyorsa, içinde yaşam olmayan bir yaşamak istemiyorum.
Kendim için bekledikledim bunlar 2016'dan. Ya tutarsa umudu benimki de. Ya tutarsa? Ya getirirse? Ya olursa ve olursam işte...
Önce yoruma kapatmayı düşündüm bu yazıyı. Sonra buradan başka bir yerde başka bir şekilde insanoğluyla iletişim kurmadığımı, zaten de kuramadığımı hatırladım. Ama, bu seferlik "iletiş" olacak sanırım. Ben size ilettim, siz bana iletin. Dikkatle okuyayım, yayımlanabilir olan her şeyi yayımlayayım. Hepsi o... Bu seferlik cevaplamak istemiyorum. Daha şimdiden istemiyorum, elim gitmiyor olmayan sözler üzerine bu konuda bir şeyler daha söylemeye... Bu kadar zaten. Ne eksik ne fazla. 
Sıfır.
0.