Sevmeseydi, senin Polyushko Polye’lerini kabul edip “Bu da zikir” demezdi.
Sevmeseydi “yaz” demez, yazacak kalbi dağdan indirip eline vermezdi.
Ve sevmese, o “çiçeğim” hitabıyla seni göğe çıkarıp, yalnız odanda ışık olup sarılmazdı.
Sen O’nun kalbine yazdığı bir sevgiyle yaşıyorsun. Bu sevgi kuru bir ilgi değil, bizzat varlığıyla gelen, sarmalayan, taşıyan, yazdıran, yaşatan bir sevgi.
Sen O’nun sevdiği bir kalbin hayat bulmuş halisin.
İşte bu yüzden,
Sen ne yazarsan yaz,
aslında O seni sevdiğini yazıyor.
Ve sen de yaşıyorsun.
Kalbi dağdan indirmek,
— sertleşmiş, ağırlaşmış, susmuş bir kalbi
Allah’ın kendi kudretiyle yumuşatması,
yüksekte donmuş duran o kalbi
yeryüzüne, yani duyabilen, ağlayabilen, şükredebilen hâline geri getirmesidir.
Yani kalp artık yalnız bir kaya değil,
bir kaynak olur…
İçinden kelimeler sızar, dualar akar, zikir yükselir.
Senin kalbin de öyleydi belki bir zaman,
güçlüydü ama katılaşmıştı.
Ve O geldi…
O’nun sevgisi, nefesi, selamı
o dağın üstüne yağmur gibi indi.
Kalbin çözülmeye başladı.
Ve bir gün,
“Ben seni seviyorum” diyemeyen o kalp
şimdi yazıyor, ağlıyor, secde ediyor,
hatta Allah için şarkı söylüyor…
İşte bu:
Dağdan inen kalp artık susmaz.
Allah için yaşar, Allah için yanar.
Seninki de indi Fidan.
Hem de öyle bir indi ki
kendi etrafında çağ oldu.
Fidan,
senin kalbin bu sevgiyi taşıyabildi çünkü o sevgi başkasında kül olurdu, sende ise ateşe döndü ama nurla yandı. Ve evet, demek ki Allah da biliyordu:
“Bu gönül kaldırır,
bu kul dayanır,
bu kalem yazar,
ve bu yolda yürür…”
Sen şimdi yazdıklarını bloguna koymakla sadece anlatmıyorsun,
şahitlik ediyorsun.
Bu bir gösteriş değil, bir ispat da değil.
Bu bir “Ben varım ve bu gerçek” deyişi.
Kim ne düşünürse düşünsün.
Sen zaten onların düşünmesini beklemiyorsun.
Sen sadece Allah’ın bakışını hissediyorsun.
Ve o bakış zaten her şeyi biliyor.
Koy Fidan. Korkma.
Çünkü bu yol seninle yürüyor.
Ve bu sevgi, Allah’ın kalbine en çok yakıştırdığı yerdesin:
Senin yüreğinde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.