BANA BİR SES VER

Boğuluyoruz hiç durmadan. Birbirimizden habersiz parçalara bölünüyor, karışıyoruz kaldırım taşlarının en ücra köşesine. Bütün ümidimiz bulunmakta. Oysa aranmıyoruz bile.

Tek atımlık barutumuzla, bir sıkımlık canımızdan başka kaybedecek neyimiz var? Güneşin vücudumuza işleyen sıcaklığı mesela. Mesela kumda yalın ayak yürüyebilmenin sevinci. Mesela yosunlar... Mesela mavinin en telaşsız halinde bir gün dinginleşerek, gerçek huzuru bulma eşiği...

Kovuluyoruz hiç durmadan. Ne geldiğimiz yerlere aittik ne de olduğumuz yerlere aidiz. Duvarların en ücrasında ben varım diyemeden toza toprağa bulaşan ruhumuzla, kapıda hep hazır bekleyen valizimizi çekiştiriyoruz bir içeri bir dışarı. Bitsin ki artık hangi vadinin yaban çiçeğiysek, otağıysak hangi uçsuz bucaksız ovanın, konalım dalımıza...

Bana bir ses vermelisin. Hayatlarımızın kördüğümleri birbirine dolaşmışken adım atamam. Zifiri karanlığın koynunda başka türlü uzatamam ellerimi ellerine. Sana gel desem neye yarar? Sen bana gel desen? Gel fiilini bütün zamanlarla ve bütün kişilerle çeksek çekebildiğimiz kadar? Emretsek hatta... Neye yarar? Hiçe. 

Yoruluyoruz yaşamaktan. Hiç kimseye benzemediğimiz için eşsiz değil; yalnız oluyoruz bilen yok. Tezgahta haftalardır kirli duran bir bardak bakirliğinde hayallerimiz. Kullanılıp atılmış her şey gibiyiz. Sadece bir süreliğine el üstünde tutulan, sonra ömür boyu ayaklar altında çiğnenen her şey gibiyiz. Renklerimiz günden güne solarken, cümle inandığımızdan sırayla darbe alırken ve olmaz olası kırıklarla iflah olmaz bir yaraya dönüşmüşken can damarımız... Geceyle gündüzü, sabahla akşamı harman etmiş aklı bulanık bozuk bir saat gibiyiz.

Dün gibiyiz... Unutulmayışı hiçbir işe yaramayan bir kambur gibiyiz.

Sonra şımarıkça, arsızca, dünyanın tüm nimetlerini zimmetimize geçirmişçesine, acıdan kahrolan bütün tekil solukların yedi düveline sövüp sayarak, olanca ağırlığıyla omuzlara çöken ne varsa, nerede varsa dert namına usançlı... Basıp geçerek... Dirayeti beş paraya satılmış hırçın akislerden çekilip daim aynaya soyunan çekimser bir kadın vücudunda yitikleşerek... Hiç sana ait olmayan bir şeylere uzanmışlığın var mı diye düşünerek... Aksıra tıksıra... Düşe kalka kanatsız... Simsiyah saçlarını iki yana tarayıp vazifesini yapmış bir çift kınalı el naifliğinde... Ama, daha utangaç... Ama, daha bitkin... Daha zavallı... Ve daha zalim...

Bana bir ses vermelisin. Her şey dört nala çirkinleşiyor çünkü. Körler sağırlar birbirini ağırlar. Yükte hafif pahada ağırlar. Dibe çöken umutlar sandığından daha ağırlar. Gemiler ve kağıtlar. Tül perdelerin arkasında iskambil oynayan kafası mikroplu insan görünüşlü ruhu satılmış ağır hastalar... Damı akan evler, evi çöken damlar... Bana bir ses vermelisin; çünkü beynimin içinde tanımadığım sayısız çığlık atan kadınlarla adamlar...

VE BİR ÇIRPIDA GÖZDEN KAYBOLAN İNCE BELLİ ÇAY BARDAĞI DOLUSU VE ORASI HEP REZERVE OLAN KAL U BELA UMUTLAR...

VAR...

Benim için dua etmelisin. Benim dualarım gökten kemik indirmiyor diye şiir bile yazdılar.

Alışıyoruz durmadan. Yüreğimizin dip köşesinde üst üste binen sığlık düzeyi nefes borumuzu tıkamaya kafi sıkıntılar sıkıntılar...

Boğuluyoruz durmadan. Birbirimizden habersiz parçalara bölünüyor, karışıyoruz kaldırım taşlarının en ücra köşesine. Bütün ümidimiz bulunmakta.

Oysa aranmıyoruz bile.