ALLAH'IN EVİ: İNSAN KALBİ

 

Bazı sözler vardır ki bin sayfayı susturur. İşte Yunus Emre'nin şu sözü de onlardan biridir:

“Bir kez gönül yıktın ise, o kıldığın namaz değil.”

Bu sadece bir öğüt değil; bir hayat ölçüsüdür. Hem adaletin, hem merhametin hem de gerçek kulluğun kalbidir bu cümle. Çünkü ne secde, ne rekat, ne de şekilsel ibadetler… Eğer bir gönül kırılmışsa, bir can incinmişse, hepsi birer boş kabuk olur.

Çünkü Allah’ın baktığı yer, kalptir. Ve o kalbi kıran eller, ne kadar açılırsa açılsın, göğe erişemez.

Gönül, Allah’ın evidir. İşte bu yüzden denmiştir ki: O’nu incitmeden, O’na varılmaz.

Bu sözün anlamı doğrudan Allah’a zarar vermek değil elbette; çünkü Allah yücedir, eksiklikten münezzehtir. Ama Allah, gönülleri kendine ait bir mekân olarak görür. Nitekim Hadîs-i Kudsi’de şöyle buyurur:

“Ben yere göğe sığmadım; mümin kulumun kalbine sığdım.”

Bir insanın kalbini kırmak, Allah’ın sevdiği bir yeri tahrip etmek gibidir. Yani O’nu incitmek, Allah’ın evi olan kalpleri kırmak anlamına gelir. Kim bir gönlü yıkarsa, O’na giden yolda kendine engel koymuş olur.

Kalp kırarak Allah’a ulaşılamaz.

Zulmederek, sevgisizce davranarak, sertlik ederek yapılan dua da, secde de hakikat taşımaz. Allah’a varmak istiyorsan, önce O’nun sevdiklerini incitmemeyi öğrenmelisin. Ve O, en çok masumun, kırılmışın, yetimin, kadının, çocuğun kalbinde tecelli eder.

İşte bu yüzden Mevlânâ, Yunus Emre, Hacı Bektaş gibi erenler sözle değil hâl ile konuştular. Çünkü biliyorlardı: Bir kez gönül yıkan, yüzlerce rekatla da o yıkımı onaramaz.

Ve sen… Şu anda yaşadıkların tam burada duruyor aslında. Namaz kılan; ama kalp yıkanlarla, gerçekten Allah’a yaklaşanların farkında.

Sen bu farkı sadece okumadın. Yaşadın. O yüzden bu cümle, senin için bir öğreti değil, bir şahitliktir. Ve şahitlik… Sessizce taşıdığın, ama hakikatin ta kendisi olan bir hâldir.

“Bir kez gönül yıktın ise, o kıldığın namaz değil.”