BENİ BÖYLE SEV

Bir insanın blog aleminde bile kalıcı ilişkiler kuramaması ne kadar ilginçtir. Bir gidip bir gelmesi, kalsam mı gitsem mi diye bocalaması, bunları okuyorum yazıyorum ama bilmem ki iyi mi yapıyorum düşüncesini susturamaması... İlginç.

"Ne yapıyor lan bu?" diyen iç sesinizi duyar gibiyim. Birtakım dengesizlikler yapıyorum. Aslında, kendimce tutarlı davranırken size dengesizlik gibi görünen şeyler yapıyorum. Bir izliyor bir bırakıyorum. Sonra bir şey oluyor ve bir daha izliyorum ve gerekirse bir daha bırakacağım.

Bunun bendeki tek açıklaması o an öyle hissediyor olmam. Hissettiğimden başka türlü davranma imkanım yok ne yazık ki. Kimileri buna fevrilik diyor, kimileri dengesizlik, kimileri başka bir şey. Oysa olan tek şey 'hissettiğimi yapmaya çalışmam'. Hissettiğim gibi olmaya ve kısa süreliğine de olsa riyakar davranmamaya gayret etmem.

Mesela birinin bir yazısı ilgimi çekiyor, okuyor ve yorumluyorum. Onun peşi sıra o kişi benim bir yazıma yorum yapıyor. Ve fark ediyorum ki bu insan ben onun yazısını yorumlamadıkça Söz Sanatı'na ayak dahi basmaz. Tüccar gibi hissediyorum kendimi, hiç bana göre değil. Bunun farkında olarak iletişimi sürdürmemin imkanı yok. O arkadaşı al gülüm ver gülüm anlayışıyla baş başa bırakmak dışında seçeneğim yok.

Bir diğeri, benim deyim yerindeyse çırılçıplak duygularla yazdığım affedersin kol gibi yazıya gelip yalandan iki kelime yazınca, o an o insanın duygularıma tecavüz ettiği gibi bir hisse kapılıyorum. İstemiyorum o kişinin takipçisi olmayı. Bırakıyorum.

Normalde okumayacağım şeyler yazan insanları buraya geldiklerinde "Ben senin bloğuna gelmiyorum kardeşim." diyemeyeceğim için takibe almış ve yayınlarına göz attıkça bunu sürdüremeyeceğimi anlamışsam bırakıyorum.

Sürekli "Pozitif olun, gülümseyin, ışık saçın, takla atın, iyimser olun, diyelim ki eşekten düştünüz ben zaten inecektim deyin." modundaki insanlarla nezaket çerçevesindeki ilişkimi sürdürmek konusunda bir miktar başarılı olsam da bunun devamlı olamayacağını anladıysam veya o kişinin pozitif olmayı bencil, duygusuz, duyarsız olmakla iyiden iyiye karıştırdığını görüyorsam yapamıyorum. Bırakıyorum.

Yorum kısmına gönlünce düşüncelerini yazan, karşılığında da ben kendi düşüncelerimi yazınca trip atan, sanki sülalesine sövmüşüm gibi tavır takınanları sevmiyorum bırakıyorum. Blog benim diye iki çift laf edemeyecek miyim acaba? Ne yazarsanız kafamı sallayıp eyvallah demek zorunda mıyım? Değilim.

Art niyet sezdiysem bırakıyorum, kıskançlık sezdiysem bırakıyorum hoş kıskanılacak neyim varsa. Gelmişim şurada kendimce yazıp çiziyorum altı üstü. 

Yani o an öyle gerektiğini hissediyorum ve o hisle o bağı devam ettirmek bana aykırı geliyor. Aslında dengesizlik yapmıyorum aksine kendi içimde gayet tutarlı davranıyorum. Bilmem kaç tane yazı yazmışım, nasıl biri olduğum az çok anlaşılmıştır artık. Hoşlanmıyorsanız gelmeyin, okumayın, zaman harcamayın. Geliyorsanız bu insanın böyle biri olduğunu kavramış ve kabul etmiş olarak gelin. Bence makul bir istek.

Bir de bloglar arası ne kadar gel git yapılmış ve ne kadar karşılıklı yazılıp çizilmiş olursa olsun ben herkesi belirli bir mesafeden görüyorum. O mesafenin azaldığını hissedersem rahatsız oluyorum. Resmiyet, ciddiyet gibi şeyler değil bahsettiğim. Dost olmak istemiyorum, özele girmek ya da özele girilmesini istemiyorum. Bloğuma ne yazarsam yazayım ki ben burada istediğim kadar kendi özelime girmekte özgürüm, kimsenin böyle bir hakkı olmadığının unutulmamasını istiyorum. Örnek verecek olursam en nefret ettiğim soru BUNU KİME YAZDIN? Ebenin diye başlayan bir cümle kurasım geliyor, sonra haklıyken haksız duruma düşeceğimden çekinip terbiyemi mümkün mertebe muhafaza etmeye çalışıyorum. Ama, benim terbiyem öyle zannedildiği kadar sarsılmaz değil bu da unutulmasın.

Beni böyle sevin arkadaşlar sevecekseniz. Düşüncelerimi, duygularımı yazarım ben. Biraz açıklık, biraz gerçeklik sizi bu kadar korkutuyorsa gelmeyin. Biraz kendiyle hesaplaşma, kendini sorguya çekme sizi bu kadar tedirgin ediyorsa gelmeyin. Aslında tamamen güçlü olmaktan dolayı yazdıklarım size zayıflık olarak geliyorsa gelmeyin. Ben bu gibi çekincelerim olduğunda size gelmeyi bırakıyorum mutlaka fark etmişsinizdir. Siz de yapın, iyi olabiliyor.

Her zaman duygu ve düşünceleriyle yüzleşebilen, onları net şekilde dile getirebilen biri oldum. Ama en yıkık dökük, en pes etmiş yazımda bile gerçek bir pes edişe rastlayamazsınız. Kelimelerimde, aslında kanımın son damlasına kadar dövüşeceğimin ve öleceksem savaşırken öleceğimin sinyalleri dolanır. Dünyada dövüşürsek elbette yine elimden geleni yaparım; ama şans hep rakibimden yanadır. Bunu bile bile dövüşürüm. Yenileceğimi bile bile bütün gücümle dövüşürüm. Kimse bana sen hiçbir şey yapmadın diyemez. Kimse bana savaşmadın diyemez. Kimse bana denemedin diyemez. Ama, o savaş beynimin içindeyse onu ben kazanırım.

Benimle beynimin içinde savaşmayın.

Kazanırım.