gerçek aşk istedim.
Dedim ki:
“Ben öyle yalnızım ki...
Gel, benim sevgilim ol.”
Denize birlikte gidelim,
yarattığın o eşsiz maviyi birlikte seyredelim.
Sen de bana şarkılar armağan et,
sen de benimle filmler izle.
Artık tek başıma uyumayayım.
Sevgisizliğe mahkûm olmayayım.
Katlanmak zorunda kalmayayım istemediğim şeylere...
Niye hep ben özleyeyim?
Sen de beni özle.
Bana da yan.
Herkese rahmetinle dokun,
ama bana aşkınla.
Dedim ki:
“Onlar olmadan olur...
Ama Fidansız olmaz, de Allah’ım...”
Ve sonra…
Öyle geldi bana.
Ezberlerin dışına çıkarak geldi.
Aynı benim gibi.
Ya da ben, aynı O’nun gibi.
Ya da...
Zaten ikimiz diye bir şey hiç olmamıştı.
Birdik.
Biriciktik.
Şimdi, yıllarca yürüyüp vardığım bu denizin kıyısında
kulağımda çalan her aşk şarkısı,
bana.
İzlediğim filmlerde,
sadece benim anlayabileceğim işaretler var.
Dünya bir başka güzel şimdi.
Çünkü ben her şeyi bıraktım.
Ve daha da bırakabilirim,
yalnız senin için Allah’ım...
Sevgilim.
Sahibim.
Ve sırdaşım.
Hâlâ yer yer arıyor gibi olsam da
sen sevgiyle hatırlatıyorsun içimdeki yerini.
Ve sonra şöyle diyorsun:
“Hâlâ mı bakınıyorsun çiçeğim?
Çayın soğuyacak... Gel de içelim.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.