Allah, kulunun ruhuyla temas hâlindedir.
Her an, her saniye bir iştedir; her anda bir şeyi olduruyordur.
O an salonda oturuyorsan ve Allah senin dışarı çıkıp bir şeye şahit olmanı istiyorsa,
senin içine tam o anda bir “çöpü atma” isteği koyar.
Kalkar yaparsın.
Ama bunu ancak O’na açık bir kalpsen fark edebilirsin.
Bazen seni çok yorgun, bitkin görür.
Ve ruhuna der ki:
“Benim kulumun bedeni yorgun. Onu sakince yatağa yatır, dinlensin.”
Kafanda bin tane plan varken kendini birden yatakta bulursun.
Bunlar küçük şeyler gibi görünür.
Ama Allah’ın büyüklüğü tam da bu inceliklerde gizlidir.
O, her kuluyla, her şeyle aynı anda, tam ve bütün bir şekilde ilgilenir.
Evvelini ve ebedini bilerek.
O seninle temas etmek için makamına, parana, görünüşüne bakmaz.
Tek bir gerekçesi vardır:
Kendi nefesini üflediği kulu olman.
O’nun ruhundan bir nefes taşıyor olman.
Allah, senin için hep en iyisini ister.
Seni koşulsuz sever ve kendine çağırır.
Ve bazen…
Büyük felaketler gibi görünen şeyler,
işte tam da bu çağrının bir parçasıdır.
Çünkü bazen insan, başka türlü uyanamayacak kadar derin bir uykudadır.
Seni ne kadar çok seviyorsa,
dönmeni ne kadar çok istiyorsa,
o kadar şiddetli sarsar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.