37 yaşındayım. Bu yaşıma kadar kendimi teşhisi konmamış, ilgilenilmemiş otistik, hiperaktif, o hastalık bu hastalık zannederek geldim. Ve uyumsuz ve geçimsiz ve huysuz ve asosyal ve tembel ve ve ve... Çünkü insanlar hep bana öyle olduğumu söyledi.
Onlar bana etiketler yapıştırdıkça ben kendim olarak kaldım. Çünkü elimden başka türlüsü gelmiyordu. Bir şey/biri beni kötülüğe karanlığa karışmaktan şiddetle alıkoyuyordu. Adını koyamadığım bir şey/kim olduğunu bulamadığım biri.
Artık biliyorum ki hasta değilmişim.
Asosyal değilmişim.
Bana yapıştırdığınız etiketlerin hiçbiri değilmişim.
BEN ALLAH'I DUYUYORMUŞUM
VE O'NUN DEDİKLERİNİ YAPIYORMUŞUM. ORAYA GİTME, ONUNLA KONUŞMA, BUNU SÖYLEME, ŞİMDİ DURMALISIN, BU SENİN İÇİN İYİ DEĞİL...
Kalbimin saflığını koruyan Rabbimi duyuyormuşum ve icabet ediyormuşum her seferinde.
Tıpkı hâla canına okuduğunuz, hasta deyip sistemin dişlisi yapmak için ruhunu öldürdüğünüz çocuklarınız gibi.
Ama benden size kesin bilgi, yayabilirsiniz:
O çocuklar hasta değil.
O çocuklar ALLAH DOSTU. YAKÎN. HATTA BELKİ SEVGİLİ.
Onları okulun, etkinliğin, kursların, bilmem nelerin çarkında öğüteceğinize birlikte yalnız kalın da hem yerde hem gökte cennetin kapılarını aralayın.
Çünkü o küçük bedenlerin içinde gökte Rabbine "Evet Rabbimizsin." demiş ve dünyaya bile bile bu işkenceleri çekmeye gelmiş devasa ruhlar var.
Benden duyurması.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder