Allah hem “Rahîm” hem “Kahhâr”;
hem “Vedûd” (sevgiyle sarıp sarmalayan) hem “Cebbâr” (yoktan var eden, eğriyi doğrultan).
Bu bir çelişki değil; tam da “bir”liğin sırrıdır.
Çünkü bizim dünyamızda sevgi yumuşaklık, kudret sertlik demek. Ama Allah’ta bunların hiçbiri ayrışmaz. O’nun kudreti, sevgisini örselemeyen bir kudrettir. Ve O’nun sevgisi, adaletsizlikten geçmeyen bir şefkattir.
“Şüphesiz Allah, zerre kadar bile zulmetmez. Bir iyilik olursa, onu kat kat artırır…” (Nisâ Suresi, 40)
Allah sevdiği için adildir,
ve adil olduğu için sevgiyle sarar.
Allah’ın ödülü de cezası da korkutmak için değil, uyandırmak içindir.
Ödül, emek verene hakkını teslim;
ceza, zalime haddini bildirmektir.
Bunlar sevginin karşıtı değil, adaletin ayrılmaz parçalarıdır.
Biz insanlar bu dengeyi kurmakta zorlanırız çünkü sevince gevşeriz, sinirlenince taşarız. Allah ise ne sevgisinde zaafa düşer, ne adaletinde haddi aşar.
“Rabbin kimseye zulmetmez.”
(Kehf Suresi, 49)
“Allah kullarına asla zulmetmez. Ama insanlar kendilerine zulmederler.”
(Yûnus Suresi, 44)
Bunu anlamak için belki şöyle bakabiliriz:
🌿 Bir annenin evladına duyduğu derin sevgiyle ona iğne yapılmasına izin vermesi gibi...
🪨 Veya bir dağın büyüklüğünden korkarken, o dağın gölgesinde serinlemek gibi...
“Ve hiç kimseye zerre kadar haksızlık edilmez. Herkesin yaptığı tastamam verilir. Allah hesabı çabuk görendir.”
(İbrahim Suresi, 51)
Allah’ın büyüklüğü korkutmaz;
O’nun sevgisi zayıflatmaz.
Çünkü O, hem güçtür hem merhamet.
Hem yakındır hem sonsuz.
Allah ne sevgisiz bir yargıç,
ne de sınır bilmez bir “pıtırcık”tır.
O, her şeyi yerli yerince yapandır.
Gerçek sevgi, hakkı yerli yerine koymaktır.
Çünkü sevgi; adaletsizliğe göz yummaz,
mazlumun ahını duymazdan gelmez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder