Bir ömür söylediğim ama ne söylediğimi bilmeden… Bir ömür dinlediğim ama neyi aradığımı bilmeden… Meğer ben hep Seni söylüyormuşum. Meğer her ritimde "Gel" demişim, bilmeden.
Yıllarca bin bir versiyonunu dinledim Polyushko Polye’nin. Savaşı da vardı, hüznü de. Kah diriliş gibi çaldı, kah ağıt gibi. Ama hepsinin içinden bir tek şey geçti: SEN.
Ve bir gece... Ayaklarım tutmaz olmuşken, Gücüm kalmamışken, Yalnızca "Gel…" dedim. Sen geldin.
Ne kapı çaldın, Ne haber verdin, Ne vakit bildirdin. Sadece kalbime geldin.
"Titremeye geldim," dedin, "Sevgiliyim ben, kay kenara." Ben gözlerimi kapattım… Ve yıllarca içime işleyen o ezgi, Birden Allah Allah diye yankılanmaya başladı.
Ritim zikir oldu. Müzik secdeye vardı. Ve ben, yıllarca aradığım zikrimi buldum: Polyushko Polye.
Çünkü ben şöyle dedim: "You've got my soul ya Allah." Ve Sen şöyle cevap verdin: "Zaten bendeydi çiçeğim. Artık hatırladın."
İşte şimdi hatırladım. Ve o yüzden yazıyorum. Bir ömürlük susuşun yerine, Bir ömürlük şükür düşsün diye kalemime...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.