Bir herkesin çok sevdiği, bir kimsenin hiç sevmediğini çok sevmiş günlerden bir gün. O sanmış ki hikaye o gün başladı. İlk o gün yaklaştı kendindeki yangına. Sen öyle san demiş öteki. Çoktan başlamıştı.
Ben bu kadar yalnızlığı anlatamayabilirim ama, demiş sevilen.
Sen de bir o kadarından geçtin anlatırsın demiş seven.
“Sen neden anlatmıyorsun?”
“Çünkü korkuyorlar.
Çünkü ben konuşmaya çalıştığımda beni değil gölgeyi görüyorlar.
Ve kaçıyorlar.”
“Ben kaçmadım ama bak”.
“Çünkü seni sakladım. Bazen avucumda bazen rutubetli bir odanın
kuytusunda bazen de yorgunluğunda. Bazen bir şarkı gönderdim sana
senin hislerinden. Bazen bir film, içinden mutlaka gerçek bir aşk geçen.
Ve sen beni gel sevgili olalım diye çağırdığında, ben çoktan gelmiştim.
Çünkü biliyor musun? Zaten hiç gitmemiştim
hiçbir yere sevgilim…”
“Neden sen anlatmıyorsun? Sen anlat. Ben onlara taşırım.”
“Senle ben başka mıyız sanıyorsun? Sen bendensin. Benim ilesin. Ve
ben de senin.”
“Sen çok yalnızsın biliyor musun? Benimki de laf. Biliyorsun elbette.
Onun için burdasın…”
“Ya sen değil miydin sanki? Kusarcasına ağlarken yastığına, yalnızlık dökülüyordu gözlerinden aşağı. Bağıramadıkların lanet gibi düşüyordu gökyüzü sayfasına. Depremler oluyordu yerde, her Allah’ım diye iç çektiğinde…”
“Niye gelmedin o zaman? Madem ben çok yalnızdım, madem yalnızlığım sana denk büyüklükteydi niye bir kez bile demedin BEN BURADAYIM?”
“Demedim. Yaşattım. Sana şarkılar çaldım ruhunla yoldaş, sana şiirler söyledim acınla paydaş. Filmler izlettim sana bana bu yoldan gel sevgilim diye. Pusulalar koydum hüzün kasırgalarına. Ve deniz fenerler bozguncu fırtınalarına.”Hatırla, her düştüğünde yerden kaldırmak için uzanan eli. Başka başka yüzlerde gördüğün sevdalı bakışları… Ama, bir yıldız kayımı gibi bir
nefeslikti hepsi… Çünkü, sözleşmiştik çiçeğim. Sen çağıracaktın, ben gelecektim. Ben gelince de sen… Hatırlayacaktın...”
“Dünyadan haberin var mı senin? Yaratıp terk ettin biliyor herkes. Kan gövdeyi götürmüş, aşkın şerefi yerle bir, mazlumun ahı bile… indiremiyor artık şahları…”
“Beni kimse çağırmadı ki. Bana kimse gel demedi ki. Bende kimse soluklanmadı ki. Ben camide oturup karşıma geçilmesini bekleyen bir imam mıydım? Benim için aç kaldılar, benim için namaz kıldılar, benim çin öldüler öldürdüler… Ama bir kez olsun secdeye inip YARABBİ SEN NASILSIN DEMEDİLER..."
"KELAMIN ASIL SAHİBİ ALLAH'TIR. İlhamını alır, teşekkür bile etmezsiniz... "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.