KENDİNE FAZLA...

Benim için her şeyin zor olmasına, hatta çoğu zaman hiç olmamasına alışmış olmalıydım artık, biliyorum; ama alışamamışım.
Geçmişi düşünme Fidan, önüne bak Fidan, kimseyi suçlama Fidan, bu kadar takma Fidan, öyle düşünme Fidan, böyle söyleme Fidan, yapma Fidan etme Fidan...
Eski ben olsaydım dini gerekçelerle boyun eğip bir de kendimi sessizce acı çekme yüceliğimden dolayı bir şey sanırdım; ama artık yapamıyorum. İçimde dinle bastırılabilecek herhangi bir boşluk kalmadı. Her hücremde bir hezimet geziniyor.
Varsıl bir vasatın hayatı ne kadar başarı ve mutlulukla doluysa, yoksul bir ortalama üzerininki o kadar enkaz... Yani dini inancın da tatmin edebildiği kesim belli. Ya yarını zerre dert etmeyecek kadar ensesi kalın olacaksın ya da dert etmen gerektiği halde zerre dert etmeyecek kadar gamsız, tasasız olacaksın. Ben en kötü sınıfa dahilim. Akıllıyım. Akıllı olmasaydım her şey çok daha kolay olacaktı.
Kendimi bildim bileli genetik mirasımdan nefret ettim. Neyle karşı karşıya olduğumu hep biliyordum ve nasıl karşı koymam gerektiğini az çok öğrenmiştim. Başarmıştım da... İç savaşlar, dış savaşlar, isyanlar, başkaldırılarla dolu benim verimsiz, yorgun hayatım. Zamanınsa hiçbir zaman lehime işlemişliği yok. Düşün ya 3 ay sonra 29 yaşında olacağım. Çok daha gençken bile zorlandığım bir mücadeleyi yaşım ilerledikçe hala tekrar tekrar vermek zorundayım. Biraz, sadece biraz rehavete kapılmak her şeyi tepetaklak etmeye, bütün emekleri bir çırpıda yok etmeye yetiyor da artıyor... 
Geçmişinden, köklerinden hastalık, sinir, stres, uyumsuzluk, kabalık, sürekli bir tetikte olma hali, güvensizlik, yetersizlik hissi, yapılmak zorunda kalınmış hatalar, üzüntü, acı, mutsuzluk dışında bir şey elde edememiş olan biri bana söyler misiniz geçmişe bakmayıp ne yapacak acaba? Bir gün olmuş geçmiş, iki gün yaşanmış geçmiş değil; baya baya geçmiş... Kanırta kanırta geçmiş... Çiğneye çiğneye geçmiş... Kabahatlileri ortada, izleri silinmemiş, sıkıntıları katlanarak artmakta, bırak bir gelecek tasarlamayı bugünü dahi parça pinçik etmekte... Geçmişe bakmayıp bu da benim kaderim, imtihanım, kaderimse çekerim deyip kıçımın üstüne otursam ve dilimi tutsam muhtemelen örnek insan olacağım; ama muhtemelen de artık aklını kaçırmış bir zavallı olarak akıl hastanesini boylayacağımdan örnek insan ilan edildiğimi göremeyeceğim...
En komik kısmı ise kendi vicdanını rahatlatmak için "kimseyi suçlamamak gerektiği" konusunda ısrarcı olan insanlar. Suçlamanın benimle ilgili olan bölümünde ne denli acımasız olduğumu bilmesem, geri kalan o bir kısımda da hata yaptığımı kabullenirim, evet... Ama, o olay öyle değil işte. 
Her şey boşunaymış. Bütün uğraşlarım, bütün yorgunluklarım, bütün acılarım, yaslarım hepsi... Hepsinde biraz daha kaybetmişim farkında olmadan. Bir yol gösterenim, bir gönülden sevenim olmadan hastalıklı köklerimden ancak bu kadar kurtarabilmişim kendimi. Kendi kendine yetişmeye terk edilmiş bitkiler kadar yetişmişim. O kadar bile değil çoğu zaman. Hırpalana hırpalana, büyümeye direnmişim...
Her şey benim için, meşakkati en alt düzeyde olması icap eden durumlarda bile çok zor. Buna imtihan deyip geçemeyecek kadar yaralarım var. Bir gün tüm bunların karşılığını alacağım fikri artık yüreğime su filan serpmiyor. Kullanamayacaksam ya da kullanmaya kalktığımda sürünün dışına atılacaksam kafamın içindeki şu kütleyi ne sebeple taşıyorum? Düşünmeseydim, anlamasaydım, göremeseydim ve herkes gibi olsaydım o zaman? Ya da sıkı bir ensesi kalın, sağlam bir tuzu kuru olsaydım mesela? O zaman imtihan fikriyle avunmak kolay olabilirdi. Gerçek bir acıyla yüzleşmeden veya olan biteni kavramak için kılını bile kıpırdatmadan acıyı kutsamak gibisi var mı?
Ve bu benim 'güçlü' halim. En güçlü, en direnen halimle yıkık hissediyorum kendimi. Bir kez daha ayağa kalkabilmek için kilometrelerce sürünüyorum. Bu güç denen şeyin bitmez tükenmez bir nane olduğu fikrine kim nereden kapıldıysa zaten...
Çok yorgunum. Herhangi birinin ne olduğuyla, ne düşündüğüyle, ne hissettiğiyle, beni nasıl nerede gördüğüyle, beni neyle itham ettiğiyle alakadar olamayacak kadar yorgunum. Kendim için neyin doğu olduğunu bilmekle beraber, o bildiklerimi yapabilmek için muazzam bir mücadele vermek zorunda olup bunun dörtte birini verebileceğimden bile şüphe duyacak kadar yorgunum. 
Üstüme yıktığınız iç ve dış savaşlarda ölmekle öylesine meşgulum ki... kalkıp kanımdan ikram edemeyeceğim hiçbirinize.