1987 yılı…
İngiltere’de bir adam, Colin Vearncombe — sahne adıyla Black — hayatın ironisini, melankolisini ve güzelliğini aynı potada eriten bir şarkı yazdı: Wonderful Life.
Şarkı ilk olarak 1986’da küçük bir plak şirketinden çıktı, fazla dikkat çekmedi. Ama 1987’de büyük bir firma tarafından yeniden yayımlandığında Avrupa listelerini kasıp kavurdu. İngiltere’den Almanya’ya, Fransa’dan Avusturya’ya kadar milyonlarca insan bu şarkının içindeki hem hüznü hem umudu duydu.
Ve o yıl, 21 Aralık 1987’de — yılın en uzun gecesinde — ben doğdum.
Belki de bu yüzden, bu şarkıyla aramda hep görünmez bir bağ oldu.
Küçüklüğümden beri ne zaman bir umutsuzluk çukuruna düşsem, “Wonderful Life”ı açtım.
O an, siyah ve gri tonların içinde bile hayatın nasıl güzel olabileceğini hatırladım.
Bu şarkının klibi baştan sona siyah-beyaz ve gri tonlarda. Arka plan kasvetli, görüntüler ağır, neredeyse melankoliyle boğulmuş.
Ama bütün o atmosferin ortasında, Black’in sakin ve hafif tebessüm eden yüzü var.
O tebessüm bana hep Allah’ın kuluna seslenişini hatırlattı:
“Zamanı gelince her şeyi anlayacaksın.
Neden diye sormayı bırakıp gülümseyeceksin.”
Çünkü bazen hayat gerçekten simsiyah görünebilir.
Ama Allah’ın planında, o siyahın içinde görünmeyen bir ışık hep vardır.
Ve o ışık, bakmayı bilenin yüzünde bir gün mutlaka bir tebessüm olur.
Belki de bu yüzden, yılın en uzun gecesinde doğan biri olarak ben de biliyorum ki:
Karanlık sonsuza kadar sürmez.
Sabah mutlaka gelir.
Ve bu şarkı, benim için sadece bir müzik değil; Allah’ın, “Her şey siyah görünse bile hayat hâlâ harika” diye fısıldamasıdır.
O yüzden ne zaman çaresiz hissetsem, kendime şunu hatırlatırım:
Hayat zor olabilir, ağır olabilir, siyaha bürünebilir…
Ama hayat, Allah’la olduğu sürece, her zaman harika.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.