SEVGİLİ BİR HALİN VAR SENİN

Bir soykırım girişimidir yalnızlığın. Her köşede senden bir parça hüzne rastlayışım tesadüf değil. Uykularının eksik, düşlerinin karanlık, umduklarının ayrık otları gibi fazlalık oluşu tesadüf değil. Ne zaman gökyüzüne baksan boynunda bir ilmek varmışçasına toprağa çekilmen… Gönlünde bir tek çiçek bile açmayışı ve dahası daha kötüsü, iklimlerinde bir tek kuş uçmayışı tesadüf değil.

Devrimin orta yerine bırakılmış bomba kalleşliğisin. Daha dumanı tüten ekmeği çamura bırakmanın kederisin. Ham meyveyi koparmak gibisin anne dalından. En lazım olduğu sırada ruhumuzdan biat bekleyen, hürriyeti adaletsiz dağıtılmış tanrı gibisin. Kendine faydası olmayan sokak lambaları gibisin. Kendinden geçemeyen köprüler gibisin. Kendini silemeyen kirli silgiler gibi.
 
Sınırların gölgesinde oynanan bir oyun varsaymışım. En çok seni var saymışım. Kocaman boşluğuna kan kırmızı bir çarpı atarak, aynada yüzünü örselemiş bir kadının rahminden düştüğünü unutarak ve unutarak dağınıklığından hiçbir zaman bir düzen çıkaramayacağımı…

Isırgan otlarının coğrafyasında, gelincik direnci yakışır sana. Sana kardelen inadından hercai vazgeçişi… Sana yoksul sofrasında varsıl sevinci, kavga kovuculuğu, umut seviciliği, beyaz bayrak hükmünde sakil zambak kederleri… En yeşile boy verdiği sırada boynundan hırpalanan…

Bir katliam heveslisi attığın toy adımlar. Ellerin başka alemde yüreğin başka. Korktuğunun resmidir azalan öfkelerin. Belki direncin kırıldı bilemem o kadarını. Belki rüyaların bitti ne denir cancağızım… Yüzünün çizgilerinde hoyrat bir ben gibi inatçı bekleyişlerim. Daha yazmadıklarımsın sen. Daha söyleyemediklerimsin. Bakmaya çekindiğim, sevmeye utandığım, dokunmaya korktuğum… 

Yenilmek ister bir halin var senin. Son sigaranı kendi cenazenden üç beş dakika önce içmiş bir halin var. Büyük yaraları yeni kapatmış, beyaz sayfaları henüz kirletmiş, inanmayı daha demin bırakmış bir halin var. Oyunun en tatlı yerinde eve çağrılmış bir halin… 

Yürürsün izbe, kör adımlarla. Yürürsün ve yürür suyun şiddetiyle bir dağ dolusu yara. Sevgili bir halin var senin. Asırlarca sevilmiş ve beklenmiş, asırlarca gelmemiş ve sevmemiş, acıması olmayan, fena bir halin.

Sonra masalın kötü kişileri karışır kalabalığa. Sonra çiçekler mermi olur. Gökkuşağı tam ortadan çat diye çatlar. Varımızı yoğumuzu, daha çok da yoğumuzu, deli afetler sürükler oradan oraya. Düşümdesin. Güvenli bir yüreğin kollarında. Alabildiğine zalim… Felaket kırmızısı alaycılığınla, dudaklarının bir tebessüm edişi var ki kıyamet… Sonra masalın kötü kişileri karışır aramıza, bu bir mutlu son olursa anlatmaya bile değmez…

Bana kara anlamlar yakıştırma. Zifiri siyah bakma kusursuz yalnızlığıma. Hüznüme kulplar bulma.

Belki bir oyun oynuyorum çocuk aklımla nereden biliyorsun? Göç sevmeyen kuşları, tez bitmeyen baharları, aşka gebe masalları bekliyorum. Bir şey deniyorum kırılmaz yalnızlığımın kovuklarında. Bir şey bekliyorum ne biliyorsun. Belki bir şiir yazıyorum beşikten mezara dek, belki bir yol arıyorum damar damar çürürken. Yanıyorum için için, oluk oluk kanıyorum… Hatta ölmüşüm belki çoktan, düşecek yer arıyorum. Bakıyorum sadece, öylesine, ne biliyorsun…

Toy başımda belalı bir bulut gibi aşk.

“Yağma!” derim,

yağmalar…

“Yağma!” derim,

yağmalar…

ne biliyorsun...