KAVGAKIRAN S-7

İÇERİDEKİLER/DIŞARIDAKİLER

Sürekli evlere bakıyorum. Meraklı, şaşkın, istemeden de olsa tacizkar bakışlarla her yanını süzüyorum evlerin. Balkonlarını ayrı, duvarlarını ayrı, pencerelerini ayrı, bacalarını, demir parmaklıklarını, çitlerini, bahçelerini, rengini, boyutunu, duruşunu… Uzun uzun…

Bu şekilde, içlerinde olup bitenlere ilişkin daha çok şey kurabiliyorum kafamda. Odanın birinden diğerine koşturan mutlu çocukların ayak seslerini duyabiliyorum ve gülüşmelerini. Birbirine sıkıca sarılan insanlar görüyorum sonra. Dumanı tütmekte olan çay bardakları, hepsi her gün biraz daha anlam ve değer kazanan eşyalar… Üstünde kavgasız, gürültüsüz lezzetli yemekler yenen ahşap masalar görüyorum. Rengarenk duvarlar, beyazın içine kapanıklığını ya da siyahın matemini değil, hayatı çağrıştırıyor ne güzel. Eksik veya fazla bir şey yok. Herkes ve her şey yerli yerinde.

Dünyanın çirkin kaosuna dahil olmadan önce sevgiyle kuşanarak güç toplayan ve büyük ihtimalle birçoğu ne kadar zengin olduğunun farkına varamayan şanslı insanlar onlar…

Böyle yürüdüğüm için başıma bir iş gelecek diye korkuyorum. Açık unutulmuş bir çukura düşüp ölmem olası. Aşırı hızla yaklaşan bir aracı görmeyip altında kalabilirim. Bir binanın tepesinden aşağı düşen ağır bir cisim getirebilir eceli bana. Hiçbiri olmasa bakışlarım bu mutlu insanları rahatsız edebilir ve biri bir gün çok da nazik davranmayabilir bu yüzden…

Önemi yok. Kendimi evlere bakmaktan alamıyorum. Uzun zamandır tek hayalimin içinde insanca yaşamaya yetecek kadar eşyanın ve yürek ısıtacak ölçüde sevginin, saygının bulunduğu gerçek bir evde yaşamak olduğunu hiç kimseye anlatamayacağımı bilsem de bu hayali kurmaktan ve dalıp gittiğim o tatlı dünyada kaybolmaktan vazgeçemiyorum… Hayallerimi –doğrusu yalnızca hayalimi- olsun almasınlar benden. Kime ne zararım var sanki…

Dışarısı kötülük, yalnızlık ve endişeden ibaret. Sabahın ilk ışıklarıyla yürümeye başlıyor, akşamın zifirisine dek bana ne kazandırdığına dair hiçbir fikrim olmayan yorucu ve korkutucu bir koşuşturmanın içinde usul usul tükeniyorum. Gözlerimi kapattığımda karanlığın içinde beliren tek şey beni mutlaka çiğneyip tükürmeye niyetli, içine alıp öğütmeye çalışan deli kalabalıklar…

Bir de sesler var tabii.  Anlamsız sesler patlıyor kulaklarımda. Ne kadarı gerçek ne kadarı hayal ürünü seçemediğim zamanlar oluyor. Bu koca şehrin ortasında kaybolmuşluk hissiyle oradan oraya koşturuyorum. Herkes gibi davranmaya, konuşmaya hatta gülmeye zorluyorum kendimi; ama olmuyor…

Baktığım her ev yüzüme bir gerçeği çarpıyor sanki. “Ben onlardan birine sahip değilim.” O zırhlı süvarilerce beklenen şatolar gibi korunaklı evlerden birine sahip değilim ve eminim ki gidip birinin kapısını çalıp karşıma çıkan ilk kişiye bu duygularımdan söz etsem, size karışmayı çok isterdim desem kendimi bir akıl hastanesinde bulacağım…

Hayır benim aklımdan zorum yok. Aklım bir sürü karmaşık şeyi aynı anda kavrayabiliyor ve çözebiliyor. Bir şey ne kadar karmaşıksa gözüme o denli basit ve cazip görünüyor. Her karmaşanın içine girip onu çözecek isteğim, istidadım var. Ancak hayatımın belirli bir noktasından sonraki karmaşa benim kontrol edebileceğimden çok daha fazla ve daha şiddetli. Bana bırakılsa kolaylıkla adilane bir biçimde rayına oturacak olan her şey, günden güne içinden çıkılamaz bir hal alıyor. Aklım kendi hükümdarlık alanında oldukça başarılı; ancak dışarısı o kadar farklı ki…

Hayatımda ilk defa her anlamda ‘başarısız’ hissediyorum kendimi. Çok fazla dış etken var. Zihnim, karşılaştığım her problemi hızla çözüp rafa kaldırırken ben bu dış etkenler yüzünden sürekli yaya kalıyorum ve yetişemiyorum düşüncelerime… Eksiklerle, engellerle, insanların doğdukları andan itibaren ayaklarına serilen doğal yaşam koşullarına ulaşma mücadelesiyle boğuşuyorum. Oysa her şey çok basit! Sadece biraz daha derine inip karmaşaya bakmalıyız. Karmaşaya bakmadan çözümü göremezsiniz.

Bugüne dek eğitim hayatı parıltılarla dolu, çok şey vadeden bir öğrenciyken artık kendimi başarısız olarak nitelendiriyorum. Sınıfa gelip ezberlediklerini ezberleten ve gördüklerinin, görmek istediklerinin dışında hiçbir şeye bakmayan sıkıcı, vasat insanlardan bir şeyler öğrenmeye çalışıyorum. Aslında daha derine inmemiz gerekiyor diyemiyorum. Ezber gerektiren her alanda çuvallıyorum; çünkü beynim onu en başından reddediyor. Çabalayamıyorum bile. Ezberlenmiş bir şeyin öğrenilmiş sayılmayacağını savunan bir beyniniz olduğunda onunla çatışmaya girmenin çok yersiz olacağını bilirsiniz. Beynimle çatışmak yerine bu korkunç dış dünyayla çatışmayı tercih ediyorum.

Çünkü, BEYNİM HAKLI.

Başarısızlıklarla süslediğim okulumdan çıkıp yine acemice uyum sağlamaya çalıştığım neyse ki minimum düzeyde insanla çok az konuşmamı gerektiren bir işle para kazanmaya çalışıyorum. Konu ne olursa olsun her şeyin belirli bir düzeni var, hiç kimse bunu kabullenmek istemiyor; çünkü kabullendikleri anda haksızca sahip oldukları her şeyi kaybedecekler… Ben de bunu kabullenemiyorum ve bile isteye adalete, düzene engel olan insanlarla sağlıklı bir iletişim kuramıyorum. İşin doğrusu becerebildiğim kadarını da gün be gün yitiriyorum…

Ve sabrım tükeniyor. Sanki yeterince çabalamamışım, savaşmamışım gibi beni hala sınıyor hayat. Her imtihanı biraz daha zorlu üstelik. Daha fazla imtihan istemiyorum; çünkü müthiş şeyler istemiyorum ey hayat! Sadece normali istiyorum. Yeterli olanı. En önemlisi de artık savaş gerektirmeyeni…

Hiç arkadaşım yok. Onlar gibi olmayı en çok başardığım sırada anlık karışabildiğim kalabalıklar var. Bu o kadar yorucu ki… Her şeyden daha yorucu. Derslerden, mısır satmaktan, bütün gün oradan oraya koşuşturmaktan… Kendimi olmadığım birine benzetmeye çalıştığım her saniye, kan ter içinde erimiş yıllara bedel. Sanırım bunu yapmayı büsbütün bırakacağım. Yalnızlık, insanı bu kadar yormuyor…

Bugün Halk Edebiyatı dersinde hocamız “Ödev verdiğim bölümü kimler okumadı?” diye sordu. Koca sınıfta elini kaldıran bir ben vardım. Arkamda oturan bir arkadaşım omzumu çimdikledi; ama geç kalmıştı…

-       Neden okumadın?

-       Kitabı satın alamadım hocam.

-       Öyle mi? Haftalar geçti daha tenezzül edip alamadınız mı küçükhanım?

Daha fazla konuşmamam gerektiğine dair bir his vardı içimde. Kim okumadı? Ben okumadım. Neden okumadın? Çünkü, kitap yok. Tenezzül edip alamadın mı kitabı? İşte bunun cevabı o kadar kısa ve basit değil. Bana o kadar zaman tanınacağını da hocanın sorunu çözmek adına bu karmaşaya girmek isteyeceğini de sanmıyorum. Sus Sarmaşık... 

Beni uzun uzun azarlamasına izin verdim. Daha doğrusu elimden bir şey gelmiyordu; çünkü ortada bir sorun vardı. Zihnim onu kendi içinde çok makul ve hızlı bir biçimde çözüp ortadan kaldırmıştı; ama dış dünyada sorunları çözmeye istekli pek insan yoktu. Aslına bakarsanız herkes sorun çözmekten çok üretmek için çabalıyordu…

Ders çıkışında, sınıfta omzumu çimdikleyen arkadaşım yanıma geldi ve “Sen herkesin okuduğunu mu sanıyorsun? Niye atıyorsun kendini ortaya?” dedi.

-      Çünkü, içinde benim de bulunduğum insanlara bir soru sordu.

-      Sorsun ne olacak, seni kaldırıp bölümü anlattırma ihtimali binde bir. Niye baştan okumadım diyorsun ki.

-      Çünkü, okumadım. Okumayan kim var diye sorduğu zaman da okumayan biri olarak cevap verdim.

Bana göre her şey çok açıktı; ama arkadaşım yaptığımın tam anlamıyla ‘enayilik’ olduğunu düşünüyordu.

“Bir gün bana Sarmaşık öldü deseler yine neyi doğru söylemiş diye sorarım.” dedi.

Güldük. Aslında kalbimde bir cam kırığı geziniyordu. Gel gör ki ben beynime kendisine bir soru yöneltildiğinde ille de doğruyu söylemenin her zaman iyi bir fikir olmadığını anlatamazdım. Doğruyu söyleyebileceği her zaman uygun zamandı onun için. Doğruyu söylemek çıkarlarımıza ters düştüğü için susarsak başka zaman söylediğimiz şey doğru sayılmayacaktı ve beynim yine haklıydı…

Beynimin içinde başka, bedenimin dolaştığı yerlerde başka şeyler yaşıyorum. Kafamdakiler çok hızlı ve çok da maharetli. Bu yüzden zihnimdeki kusursuz işleyişi sürdürmeye odaklıyken oradan çıkıp kitap satın alamadığım bir gerçekle yüzleşince her şeyden soğuyorum… Belki de bu yüzden, hatta kesinlikle bu yüzden her gün biraz daha içime çekiliyorum. Bir gün ikisi arasında kesin bir tercih yapmam gerekecek. Bundan hem korkuyorum hem de koşulların elverip o günün gelmesini iştahla bekliyorum…

Beynim o gün geldiğinde neyi tercih edersem benim için daha iyi olacağını çoktan çözdü, seçimimi yaptı, düzenimi kurdu, bu meseleyi kaldırıp bir köşeye bıraktı. Ben haftalardır bir kitabı nasıl alacağım sorunuyla cebelleşirken, bu onun hallettiği kaçıncı meseleydi kim bilir…

(sürecek)