YANLIŞLARIMIZ VE BİZ

Her insanın hayatında vardır hüzün saatleri. Kedere baş eğmek ve tedbirsiz yakalanmakla başlar öfkeyi kudurtan hırs. Ağır ağır, kurnazca yerleşir zaten en ufak bir yıkımda bölünen yüreklerimize. Sadakatinden şüphe edilmeyen vefakar şarkıları en hassas duyguların nağmesinden yıkmaya başlar. Şarkı da işlemez artık yalnızlık oyununa.

Bir de sevmeye meyilli olanı vardır acının. Acı çekmek, esaretten zevk alan muhteşem beyinlerin tek uğraşıdır. Yani gözlerini bir noktaya dikerek mükemmel hüzünler yaşayan ve ağlarken izleyicisini de beraberinde ağlatan çocuklu kadınlar gibi...

Oysa asıl hüzün yalnızlık korkusuyla taştan bir kadın heykelini canlanmış zannetmektir. Sözlerini bilmek bir yana, ezgisini bile duymadığımız içli şarkılara eşlik etmeye çabalamaktır. Ve en kötüsü güzel günlerimiz, hayata alıştığımız saatler, bir de umudu sevmeye başladığımız an gelip çattığında ufacık bir tebessüm konduramamaktır dudaklarımıza. Dedim ya, ağlayıp ağlayıp kedere baş eğmek ve tedbirsiz yakalanmaktır yağmurlu gökyüzüne. Yani öfkeni kendince yaşamaktır. Yani hiç kimseyi bir nebze olsun anlamadan herkesin seni anlamasını istemektir. Yani yalnızlığındır. Acizliğindir.

Hani o zaman ölmeye bile mecaliniz yoktur desem yeridir. Hani o zaman kelimeler kifayetsiz değil, lüzumsuzdur desem yeridir. Hani hayatın içine balıklama atlayan insanlara bakar da kendinize acıdığınızı fark etmeden onlara acırsınız desem, o da yeridir.

Sonra bir zaman gelir, hüznünüze ortak olacak insanlar aramaya başlarsınız. Ama ne hazindir ki hiçbir beden, kendine ait olmayan bir kederi kendine aitmişçesine taşımaz. Sefaletin ihtişamından yoksundur. En azından kamburunu çıkarır, gözlerine manasız bakışlar yerleştirir ve alnını kırıştırır. Başkasının kederini insan bence sade ve sadece bu şekilde taşır.

İşte acı veren tek şey budur. İnsanların içinde yalnız kalmaktır saati ve süresi bilinen bir mekanda. Kendi başına olmayı arzulamaktır. Kendi başına olduğunda da öyle olmamayı. Vadesi dolmuş bir senedin süresini kanunsuz yollardan uzatmaya çalışmak ne ise, yalnızlığından soyutlanamamış bir bedeni kitlelere mahkum etmek de aynı şeydir. Öyle bir gecedir ki aydınlık sizi incitir. Öyle bir gecedir ki değil bir ışık, uzaklarda bir yerlerde var olduğunu bildiğiniz aydınlık kırıntısı bile rahatsız eder sizi. İşte bu kadar çok, bu kadar mükemmel, bu kadar koyudur yalnızlığınız.

Ama, ağlamak zamanında gülmek mecburiyetinde de kalır insan. Bir tebessüm parçasından dünyaya yayılan o neşe kıvılcımını ve o aslı hüzün dolu parlak kristali yakalayamadan dudaklarınızı neşeyle oynatmak zorunda kalışınız… Yazık, esaretinin farkında olmadan ayağındaki prangayla muhabbet eden sersem mahkuma dönersin o an. Düşüncesiz, kafasız, saf…

Ağlayan kalbin dudağındaki tebessüm pek bir komik oluyor değil mi…

“Bana karşı yapılan hataları neden affetmek zorundayım?” diye düşündüm hep. Yanlışlarıma gülüp geçen, yanılgılarıma, yanıldıklarımla birlikte bana hayat hakkı tanımayan bir dünyada varlığını hatalarıyla köreltmiş insanları neden affetmek zorundayım? Neden bu insanları felaketler zincirinin en kritik halkasında kendileri duruyorken bile düğümü çözmeleri için yüreklendirmek zorundayım?

Zorunda mıyım?

Doğrusu bu ya, perdeli ayaklarıyla koşmaya çalışan aptal bir ördek ya da solungaçlarıyla uçmayı deneyen zavallı bir balık var benim de yüreğimde. Benim de yüreğimde yüzemeyen bir tavşan.

Hepinizde olduğu gibi…