KAVGAKIRAN "SESLERİN YORGUNU"

Her yoksul mahallede olduğu gibi burası da bilerek ya da bilmeyerek sınırları içine girecek olanları bir taksi durağı, bir kahvehane ve bir cami ile karşılıyor.

Bir yokuşun bitip diğerinin başladığı, çok da canayakın sayılmayan suratsız bir coğrafya... İnsanlarının nadiren tebessüm etmesine, çoğunlukla ezeli birer düşmanmış gibi öfkeyle bakmasına şaşmamalı.

Yokuşbaşlarından birinde yer alan büyük benzin istasyonunun, yıllar önce korkunç bir şekilde patladığı ve bu patlama sonucu birçok insanın öldüğü söyleniyor. Caddenin hemen kenarındaki bu benzin istasyonu, içerilere dalmaya tenezzül etmeyen, aracına yakıt alıp tam gaz yola devam eden, çirkin konduların yanıbaşından süzülüp heybetli gökdelenlerine doğru yola koyulan kalantorların uğrak mekanı.  

Bir gün yine patlar mı? Kimse bilmiyor. 

Ortalıkta pek kadın yok. Geceler zaten erkeklerin. Gündüzleri ise ekmek almaya, ara sıra da bir komşuya çaya gitmek dışında burunlarını dahi çıkarmıyorlar kapıdan. Kadınsız, boş, asık yüzlü bir sokak... Sağlı sollu yukarılara tırmanan mahalle basamakları, üst üste binmiş evlerin ortalığa saçılmış mahremiyeti... 

Şiddetli erkek kokusu...

Sarmaşık işten çıktığında hava kararmış, zaten hırçın bir ölüye benzeyen mahalle karanlığa gömüldükten sonra daha bir ürkütücü hale gelmiş oluyor. Sabahları, ülkenin en büyük en havalı okullarından birine; oradan çıkıp oldukça lüks bir caddede lüks bir kafede çalışmaya gitmek ve en son da oradan çıkıp bu kaderine terk edilmiş mahalledeki evine gelmek her gün başka bir travma adeta. 

Bir yandan herkes gibi "iyi" görünmeye çabalamak, öte yandan yaşamının acımasız gerçekleriyle mücadele etmek zorunda olmak an be an zorlaşıyor. Yurtta kalırken arkadaşlarının verdiği eskileri olmasa, üzerine giyecek doğru dürüst bir giysisi bile yok. 

Bir zamanlar gecesini gündüzüne katarak başını gömdüğü kitaplarına artık ne vakti var ne hevesi. 

Zaten daha şimdiden, hayatın kitaplardaki gibi olmadığını idrak etmesine yetecek kadar acı çekti.

Basamaklar, bitmek bilmeyen basamaklar... Sonunda değil onca yorgunluğa ve tere değecek bir güzellik sunmak; tek bir umut bile vadetmeyen köşe bucak dağılmış dik kafalı, aksi bakışlı, hoyrat kenar mahalle basamakları... 

Etrafını kuşatmış gecekonduların arasından Sarmaşık'ın evine yükselen, hiçbiri tam olmayan, eski püskü, kırık dökük, 12 adet, yine basamaklar yine basamaklar...

12 basamak sonra usulca sağa kayarak çürük tahta kapının ardında ona açılan hayat, bir o kadar daha basamakla başka başka insanların var olma savaşı verdiği bir arenaya dönüşüyor. Basamaklar önlü artlı, sağlı sollu, hepsi acımasızca birbirine benzeyen insanlardan örülü geniş bir ağ gibi.

Her gece, koltuklarında kendinden usanmış hayatları taşıyan arabalarla, çer çöp içindeki yolları korkunç bir gürültüyle arşınlayan ağzı bozuk, yaygaracı, belinde kelebeği, sustalısı; kime neye olduğunu bilmeden hiç bitmeyen bir isyanda kavrulan erkekler.... 

Her yokuş başına ve her toz tanesine sinmiş bir öfke hali.

Yaşamı boyunca bir gürültü sağanağı içinde boğulmuş ve ondan daima nefret etmiş biri için çok fazla ses var.

Yukarılardan, sağdan soldan, çürük duvarların ardındaki kim bilir hangi dudaklardan dökülen kinci küfürler... Sokaktan geçen arabalar ve arabalardan yankılanan arabesk şarkılar... Acı bebek ağlayışları... Gıcırdayan tahtalar, her biri kendine özgü tiz sesiyle ortalığı curcunaya veren envai çeşit böcek... Gecenin ayrı homurdanışı gündüzün ayrı...

Çok ses var. Bunca sese nazaran da çok yalnızlık.

Her sesten bir başka korkuyordu Sarmaşık. Sabahları gün henüz ışırken, tabanlarının kuvvetine göre bazen 30 bazen 45 dakika süren ıssız bir yolda yürürken işittiklerinden... Geceleri dışarıdan gelen şiddetli kavga seslerinden... Mahalleye dönüş yolunda takip edildiğini düşündüren gizemli ayak seslerinden... Köpek ulumalarından, komşu kadın uğultularından, çocuk çığlıklarından bile.

Her sesin ayrı yorgunuydu. Beyni, bir girdaba dönüyordu an be an. Damla damla biriken bir okyanustu. Tane tane yükselen bir duvar. Zihni bitkin bir hamaldı. Düşüncelerin, sıkıntıların, haksızlıkların ve acıların hamalı.
Çok ses var. Çok korku. Çok da yalnızlık. Olmaması gereken her şey.

Koyu sessizliğin ortasında hepsi başka bir yönden gelerek ortada buluşamayıp bir dövüş de bunun için başlatan çıldırtan gürültüler... 

Sarmaşık'a kavga dövüş içinde geçen yaşamını hatırlatıp durmaktan başka bir işe yaramıyorlardı. 

Dövüşmekten birbirini tanıyıp sevmeye fırsat bulamayan kalabalık ailesini. Her taraf alt edilemez bir sayıca fazlalıkla kuşatılmış olmasına rağmen yüreğini basan kimsesizlik duygusunu. Ve şöyle bir bakacak olursak gerçekten de kimsesiz oluşunu.

Hayatının ne kadarını geçireceğini bilmediği yeni yeri hakkındaki gözlemleri böyleydi. Aksini istese de gördükleri, duydukları umut vadeden şeyler değildi.

Kalkıp televizyonu açtı. Satın aldığı pilot kumandanın, viranesine alışıldık sesler getireceğini umuyordu. Anlardı böyle ayar işlerinden. Yapılabilir bir şeyse yapabilirdi. Gel gör ki kumanda iş görmüyordu. Ne yaptı ne ettiyse televizyonun iyi kötü bir şeyler göstermesini sağlayamamıştı.

Bunu daha sonra düşünecekti.

"Çok ses var." diye geçirdi aklından tekrar. Yere oturdu. Neye baktığını bilmeden gözlerini dikti karşıya. 

Seslerin yorgunuydu.

Bir köpek inatla uluyordu dışarıda. Bir bebek karanlığı yırtarcasına ağlıyordu ne zamandır. 

Sarhoş nidaları çarpıyordu yakınlara bir yerlere.

Susturucusuz bir araba geziyordu sokakta bağıra bağıra.

Bir o yana...

Bir bu yana...

( sürecek )