VATANDAŞTAKİ AMINA KOYMA MERAKI

Yoruluyorsun anlatmaya çalışmaktan. Bir Allah’ın kulu da adamakıllı anlamıyor ona yanıyorsun işte. Adaletine tükürdüğümün memleketinde turşusunu kurmak istediğin bir şeye dönüşüyor adalet.

Her gün yeni baştan bir hizaya sokmaya çabalıyorsun densizlikleri. Elinden bir şey gelmese de parçasını olsun düzeltmek için yıpranıyorsun hep. Düzeliyor mu? Yok.

Amına koymakla o kadar meşgul ki sesine ses vermeyen bir ailen, bir çevren oluyor ilk başta. Her gün bıkmadan usanmadan, memleket en çok buna açmışçasına yiğitçe amına koyuyorlar her bir şeyin. Sevmeleri de böyle kızmaları da. Seni seviyorum demedikleri gibi, amına koymaktan mümkün mertebe çok şey anlaşılsın istiyorlar.

Amına koyulan o ortamdan kaçmak için kendini paralıyorsun, başka bir şehre başka bir hayata sığınıyorsun örneğin. "Amına koymayacak kimse bir şeyin." diye düşünüp derin bir oh çekiyorsun. Yanıldığını anlaman çok zaman almıyor. Erkek görünümlü bir canlı gördüğün an "Eyvah yine amına koyacak." diye saklanacak bir köşe arar hale geliyorsun. Bu am denen şeyden nefret eder oluyorsun ve işler sarpasarıyor.

Yalnız mı yalnızsın savaşının ortasında, çabalamaktan bir hiç olmaya doğru uygun adım ilerliyorsun. Evinin kapıları ardına sığındığın zaman dinlenmeye hakkım var sanıyorsun, amına koyuyor sokaktan geçen adamlar. Bağıra çağıra, ar haya nedir bilmeksizin, am olsun olmasın ne var ne yok amına koyuyorlar. Bir eğlenceye dönüşüyor onlar için koymak. Bir tek amına koymayı biliyorlar sanki, potansiyel am koyucusu gibi bir şeye dönüşüyorlar. Kendisine minnettarsın zannediyorlar üstelik, olur olmaz amına koydukları için herhangi bir şeyin. Seni bu "amına koymayı" yüzün kızarmaksızın yazar hale getirmekle övünüyor bile olabilirler.

Kadın olduğun için sorumlusu olmadığın her şeyden utanman gerektiğine inanıyorlar üstelik. Yasaklısı olmadığın bir şey kalmıyor. Sevgi, aşk, iyilik, güzellik, iki satır muhabbet, artık sokakta yürümek bile… Sonuna amına koyim getirilmeyen her cümleye minnet duyar oluyorsun için için. Her şeyi böyle kirletiyorlar işte. Neye baksalar bunu gördüklerini anlıyor, baktıkları her şeye küsüyorsun. Duygusunu düşüncesini bir şeylerin amına koymadan ifade etmekten bile aciz canlıların neye saygısı ve sevgisi olabileceğini sorguluyorsun. Cevabın koca bir hiç.

Kadın olmakla itham ediliyorsun. Kendi çirkin dünyalarında çirkin bir yere bırakılıyorsun. Bir et yığınından ibaret olduğuna inanman için savaşıyorlar adeta. Adeta bütün değerin am denen o şeyden ileri geliyor… Oysa ömrünün her saniyesi kadınsın sen. Duygularını örtemiyorsun, kırgınlıklarını, öfkelerini… Kadına değer verdiğini, kadına saygı duyduğunu iddia eden çakma kibarların bile hepsinin ağzında sabah akşam amına koymalar…

Kadınız. Bin türlü sorunun ortasında bir de amına koyim hastalarıyla uğraşmaya takat bulamıyoruz. Hayattan soğuyoruz. Erkeklerden soğuyoruz. Kadın olmaktan soğuyoruz. Anne olacağız ya hani, erkek evlat doğurmaktan korkuyoruz "Eyvah, çocuğum her tarafın amına koyacak!"diye. Kız evlat doğururuz diye "dehşete kapılıyoruz". Ne diyeyim ki daha. Yorulduk işte. Anlat anlat dilimizde tüy bitti. Ama, ne çare koyma yetisi erkeklerde. Yegane övünç kaynakları bu sefillik işte. Sonuna amına koyim yazılabilecek hayatlar yaşıyoruz...