RÖVANŞ

Her şeyi hatırlıyorsun sen değil mi? Ben çoğunu unuttum. Aslında tam unuttum denemez. Hatırlayınca içimi acıtanları kalın örtülerin altına sakladım. Örtüyü açıp bakmıyorum çok gerekmedikçe.

Mesela örtünün altında birlikte yaşadıklarımız var. Birlikte aç kaldıklarımız, birlikte kavgaya tutuştuklarımız, birlikte karakolluk olduklarımız, birlikte sokakta sabahladıklarımız, birlikte acıdan kavrulduklarımız... Benim seni hiç kırılmayacak bir şeymişsin gibi acımasızca yerden yere çalışım var. Hiç hak etmediğin şeyler yaşatışım var. Gözbebeklerine baka baka hançerden sivri dilimle kanatmalarım var yüreğini. Hesabını soramadıklarımın öfkelerini çıkarmalarım var senden. Bana yapılan her şeyi sana yapmalarım var gaddarca... Koca adam hüngür hüngür ağlayışların var karşımda, çaresiz...
 
Beni sevme demiştim sana. Benim sevilecek hiçbir şeyim yok. Peşime takılma ayakların parçalanır. Ellerini uzatma ne yapsan tutamazsın. Baş edemezsin taşıdıklarımla, dindiremezsin beynimde çıldıran fırtınayı. İçimdeki okyanustan geçemezsin demiştim. Bittim demiştim, bana benden fayda yok... Tuttun en sevdiğin bir şeyin ardına düşer gibi düştün peşime. Düştüm düştün... Kalkamadım... Kalktın beni kaldırdın. Tuttum seni düşürdüm tuttun güldün çocukça... Aptal mısın dedim tuttum. Aşığım dedin. Tuttum güldüm... Tuttun daha çok sevdin...

Şimdi, onca yazamadığım şeyden sonra ben sana gerçek bir mutluluk verebilmek isterdim. Çünkü, öylesine biliyorum mutluluğu herkesten ve her şeyden çok hak ettiğini. Ama, veremiyorum işte. Çünkü, eksiklerim ve yaralarım ve anladıklarım ve duyup gördüklerim ve şu kirli dünyanın ta kendisi ve olanlar ve benim bizzat şu çok ince yüreğim...

Çünkü,  içimde dizginleyemediğim birtakım siyahi duygularım... Acılar acılarımız... Çünkü, hep ama hep yenilmişliğin omzuma yüklediği bu soytarı ağırlık... Bırakmıyor ki kendimi bir kitap gibi ezberlemiş oluşum yakamızı. Bırakmıyor ki üstüme kalleşçe sinen bu ucube yalnızlık... Sen çok koştun çok hızlı koştun. Her şeye yetişebilirdin herhangi birine mesela. Bütün sevinçleri tutabilirdin paçasından sıkı sıkıya. Bir kaplan gücüyle saldırmıştın hayata her şeyin olabilirdi. Gidebilirdin, bütün yollar açıktı sana. Tuttum kanatlarını kopardım uçamıyorum diye. Prangalar taktım ayağına gidecek yeri olmayan bir garip benim diye. Gülüşlerini soldurdum dudaklarında, güldüğüm ne varsa parçalayan herkes yüzünden. Savaştın sen kahraman. Savaştın ve kaybettin. Beni kazandın sandın. Tam bir ömür kaybettin...

Bir lanet gibi sıçrattım karanlığımı üstüne. Ayak diredim yalnızlıkta, yalnızlaştın benimle. Neyime güvenerek bilmeden meydan okudum dünyaya, saf tuttun inadımla. Sustum, sustun. Susturdum sustun. Konuştum sustun. Emdim kanını emercesine dünyadan kopardığın ne varsa. Işığından sömürdüm, gücünden nemalandım, direncinden ısırdım. Sabrından faydalandım, neşenden tırtıkladım... Bir köprü oldun hayatla aramda, tırmandım... Tırmandım... Yordum seni, üzdüm seni, beklettim ve karaladım...

Belki bir şeyler söylesen bana, öfkelensen, kırsan kırdığımın bir parçası kadar hiç değilse... Küssen mesela... Nasıl hakkındır bilemezsin senden çaldığım ne varsa gırtlağıma çöküp almak. Nasıl hakkındır bilemezsin umarsızca hesap sormak. Nasıl hakkındır bilemezsin artık düze çıkmak istemek, gülmek, eğlenmek, boş vermek... Nasıl hakkındır bilemezsin bıktım diye haykırmak ve hatta gitmek...

Örtünün altında soylu bir heykel gibi direnişin var canım. Örtünün altında kumdan bir kale gibi yıkılışın var. Örtünün altında öksüz çocuklar gibi iç çekişin var. Bir nasılsın demeyişim, desem de dinlemeyişim, yorgunluğum, bezginliğim, dinmeyen öfkem, bencilliğim var. Büyük bir kavga gibi edilişin var ve müthiş bir zafer gibi çıkıp gelişin. İki kişilik oyunda yok sayılışın, bir kişilik bir hayatta kenara çekilişin, buyur edişin, dağ gibi kalbin, tek örnekliğin ve karşında ben... Siperlerim... İğnelerim... Dikenlerim dikenlerim... 

Her şeyi hatırlıyorsun sen değil mi? Ben hayal meyal. En çok ellerini canım... Hünerli, kocaman, şiddetle sevgili. Sonra gözlerini, büyük yeşil bir ırmak gibi dirençle bakan gözlerime. Sonra tam kayıp giderken var gücünle yukarı çekmeni beni... Kimsece sevilmeyenliğimi tutkuyla sevmeni, kimsece beklenmezliğimi iştahla beklemeni, kimsece kavgaya değmezliğimi bir ömür savaşmaya değer görmeni.

Beni sevme demiştim sana.

Tuttun en çok o zaman sevdin.