KUMRAL BAKİRE KADIN

Hala tüm güzelliğiyle ışıldayan kadına...

Dalga dalga saçlarıyla bir afet gezindi 

uykunun en şerbetli yerinde

Uzak bir ülkeye yola çıkmış uzun kirpikleri

alnına değiyordu

Bembeyaz teninde çiçek açan genç kızlık hevesleri... 

Vücudunda bir sigara gibi söndürdüler onları

Kırmızı bir eşarp kumral saçlarını kucakladı

Cezbeden masumiyeti halka halka sarıyordu her yanı

Şehir yanıyordu, toprak yüksek ateşlerde ölümcül 

sayıklıyor

Bir aşk bahşetmeli şimdi ona kader ya da bir mucize 

Bitmeli bu zulüm

Çok umutlu bütün delikanlılar 

Oysa onun bütün kapıları kilitli 

Birini bekliyor kumral bakire kadın 

Çocuksu bir düşün ortasında umutlardan sarhoşlanarak

Kimin nesiymiş, nereden niye gelmiş bir bilen yoktu

Zaman zaman kayaların altına aşk mektupları 

gizlediğini ve bir adamı çok sevdiğini söylediler

yalnızca.

Dalga dalga saçları kumral bir suya yattı

Yatağından olan kurbağalar hiç ses etmedi

Bir öpücüktü belki

Bir öpecekti belki

Ne acı bir hisle çağırıyorduk onu, Özlem kumral bakire kadın. 

Elinde avucunda ne varsa hoyrat bir rüzgara yok pahaya bıraktın

Bağrında filizlenen o büyülü aşk ile

hiç yeşil olmayacak bahçelere çekildi

Yılan gibi kıvrılan, çıldırtan bir bedeni 

ve alıp götüren ve getirmeyen ve yitiren 

ve bitiren gözleri vardı

Özlem

kumral bakire kadın

Eline değen ilk elin tılsımına kapıldın

Raksedesi var, kırmızı örtüsü düşmüş 

Çekingen bir tebessüm, ateşli bir utangaçlık 

-hiç de gerek yok oysa-

Raksedesi var ince uzun parmakları kıvrılıyor semaya

Bileklerinden omuzlarına süzülen yılanlar bile aşık

Dalga dalga saçlarıyla bir afet raksediyor, Özlem 

kumral bakire kadın

Teninin sınırlarında dokunulması yasak bir bölgede 

dehşetli güzel

Kelimeler buhar olup birikiyor camlara, yaralı iskemleler 

yeni kurbanlar bekliyor muzip çocuklar gibi

Bebekler fena halde uykuda

Şehvetle şarkı söylemeye koyuluyor, evlerin ışıkları sönüyor bir bir

Perdeler çekiliyor

Bir yosma sokağa tükürüyor bekaretini 

sarhoş bir şaire sunmuş bir yosma

zamanında

pek temizmiş

Hep göç mevsimine tesadüf eden kırık kanatları

ağıdı erken söylenmiş ivedilikle beklenen bakire ölü

Özlem... Kumral bir afet

Kadın adımlarla bir sihir dalgalanıyor gecenin ortasında

Delikanlılar kavgaya tutuşuyor onun kilitli bütün kapıları

Güzelliğin keder verdiği saatte bir çirkini seviyor

Kanını, irinini, karasını seviyor

Kumral saçlarını alıp yalnız, yollara koyuluyor

Özlem, bakire kadın

niye böyle ağladın?

Niye gittin? Ben sana gitme dedim.

Hançer sivrisi bir çığlık geceyi bileyliyor 

Kumral bir kadının bakire olduğu tespit ediliyor 

Kumral bir bakirenin tecavüz edilmiş cümle hayallerine 

ve aşkına sadakatle öldüğü söyleniyor

ve teşhis ediyorlar ki adı Özlem'miş 

Kırmızı örtüsünü çirkin bir adamın kalbinde buluyorlar

Anlam veremiyorlar

Susuyorlar...