Allah Kahır Bela And Hay Lanet Olsun...

Yazamıyorum. Yaklaşık bir saattir ne yazacağımı düşünüyorum. Ne yazacağımı bulsam bir o kadar zaman, ilk cümleyi düşüneceğim. Bu gece umutlu insanların hepsi gibi hastayım.

Ben hep umutsuzluğun umuttan, karamsarlığın iyimserlikten, acının sevinçten üstün olduğuna inanmışımdır. Umut, iyimserlik ve sevinç saman alevi gibidir. Parlayıp söner. Sağı solu belli olmaz onların. Ne bir yumruk ne bir tekme beklersin. Beklemediğin için bunlara hazırlanmaz, öyle dımdızlak, savunmasız kalakalırsın ortada. Fırtınalı bir gecede azgın denizle boğuşurken bulursun kendini. Yüzme bilmeksizin...

Ötekiler öyle mi ya?  Mis gibi kendini korumayı öğretir hepsi. İstemediğin, ummadığın, inanmadığın zaman ne kaybetme korkusuyla dolup taşar yüreğin ne hayal kırıklığı bilirsin ne de güçsüzlük hissedersin. Umutsuzluk, karamsarlık ve acı dobradır. Nettir. Sağ gösterip sol vurmaz. Samimi duyguların ağa babasıdır bunlar. Seni hayata hazırlar. Nerene nerene vurulacağını, nasıl karşı koyman gerektiğini, ne yaparak ayakta kalabileceğini öğretirler. Sırtına havlu koyarlar. Su verirler su. Zaten bekliyordun, şimdi sana öğrettiklerimi uygula derler. Uygularsın ve bir güzel sallansan da yıkılmazsın.

İşte ben şu an tam olarak çıplak ve savunmasız hissediyorum kendimi. Zırhlarım, kabuklarım, silahlarım yok olmuş. Asıl mücadelenin başlayacağı noktada bildiği her şeyi unutmuş dövüşçüler, savaşın ortasında evcilik oynayan toy çocuklar gibiyim. Su pokemonu karşısında toprak pokemonu gibiyim. Toprağın karşısında minik Pikaçu gibi. 

Pokemon'u da baya baya özlemişim bu arada. Bulunur izlenir o sorun değil; ama çocukluktaki canım hevesler yok ki artık. Dünyayı keşfe hazır bir beyin, sınırsızca açık algılar, merak, ilgi, enerji... Büyüyünce bunların yok olacağını bilseydim kesinlikle daha çok şey yapardım. Daha çok şey denerdim ve öğrenirdim. Yaşamak o zaman yaşamakmış çünkü. Sırf çocukluk da değil, insan büyüme çağındaki enerjisini, yaşama sevincini bir daha duyamayabiliyor. Gel gör ki o sırada milyon tane baskı bindiriyorlar üstüne. Bastırıla bastırıla büyüyorsun. Sonra işte görünürdeki bütün sınırlar, engeller kalktığı halde kendi kendini koşullandırmış kısıtlı bir yetişkin olarak yaşamaya devam ediyorsun. Çizgi filmi şiddetle mutlu, katıla katıla gülerek seyreden bir canlıyken; bir gün en lezzetli şakalara bile yarım yamalak tebessüm ederken buluyorsun kendini. Hesap soracak kimse de olmuyor ortalıkta ve hesap sorsan neye fayda ayrıca...

Ne bir şeyler anlatasım var bugün ne süslü sanatlı cümleler kurasım. Bir şey söyleme kaygısı dahi gütmüyorum an itibariyle. Gece olmuş, kahve var, kulağıma müzik damlıyor; ama yazmıyorum yazamıyorum. İşte bunlar hep ummaktan, beklemekten, usul usul o korkunç hastalığa yakalanmaktan. Hayatın boyunca hırpalana hırpalana öğrendiğin her şeyi unutma eşiğinde duruyor olmaktan. Kendi kendini savunmasız bırakmakla yere yıkma riskini sırtlanmaktan. Dünler olmamış, sen bütün gerçek dersleri acılardan ve karamsarlıklardan almamışsın gibi umuda meyletmekten. Kaldı ki ağız tadıyla iki satır karalatmıyor insana, ne yapayım öyle iyimsi duyguları ben...