KAVGAKIRAN A-10

AYAZ

Hayatımda bir dönüm noktasına uyandığımı biliyorum. Bu akşam Sarmaşık'a açılacağım. Biraz korkuyorum, biraz heyecanlıyım, biraz da sabırsız...
Serhat'ın kendince bana yaptığı iyilik, Sarmaşık'ı epey korkutmuş. Önceki akşam annem, abim, yengem ve çocuklarla sofraya oturmazdan evvel köşedeki bakkaldan ekmek almaya çıktım. Cep telefonum evdeydi. Apartmana birkaç metre kalmışken, bütün mahalle bizim ufaklığın sesiyle yankılanmaya başladı:
- Amcaaa! Seni bi kız aradı amcaaa! Amca duyuyor musun bi kız seni telefonla aradı abim şimdi kapattı telefonu. Koş amca kooşş!
Verdiği haberin benim için ne kadar önemli olduğunu bilmenin keyfiyle pencereden sarkmış var gücüyle bağırıyordu hınzır...
Arayanın Sarmaşık olduğunu hissetmemle kendimi telefonun başında bulmam bir oldu. Biz insanların da istedikleri zaman hiç farkına varmadan uçabildiğini öğrenmiştim bu sayede. Yanılmamıştım. Arayan oydu.
Neden bilmem bu kısa telefon konuşmasının benim için bir Milat olduğuna inanıyordum. Öğleden sonra işe geldiğinde Sarmaşık'ın "Uygunsan bu akşam iskender borcumu ödemek isterim." demesi hislerimi doğrular nitelikteydi. İstemez olur muydum hiç? İstemenin sözlük anlamı benim onu sabırla ve tutkuyla bekleyişim olarak değiştirilebilirdi.
- Öğretmeni yeğenime bir kitap ödev vermiş, nerede bulunur bilmiyorum. Sen edebiyat okuyorsun bilirsin. Bugün birlikte bakalım mı ona da? 
- Kitabın adı ne? Belki bende vardır.
- Şeker Portakalı.
- Ah... Şeker Portakalı... Vardı tabii. Okuması için verdiğim birinde kaldı. İnsanlar ödünç aldıkları kitapları hem okumuyorlar hem de geri getirmiyorlar... Ne acı.
- Güzel kitap galiba.
- Güzel de laf mı? Bende çok ayrı bir yeri var. Olgunlar Çarşısı'na gideriz birlikte. Orada yoksa Adilhan Kitapçılar Çarşısı'na gideriz. Buluruz mutlaka.
- Sarmaşık ne diyorum baksana... Bugün bir bahane uydursan, erken çıksan? Biraz kendimize vakit ayırsak güzel olmaz mı?
- Bilmem ki... Cem izin vermez.
- Yok ya Cem iyi çocuktur, okulla ilgili acil işlerim var dersen izin verir. Ne de olsa o da senin gibi öğrenci. 
- Aman usta, bu nasıl öğrencilik? Altında son model arabası, okul harçlığını çıkarsın diye mısır arabası, bir de maaşlı çalışanı var. Okula gittiği bile yok. Keşke ben de öyle öğrenci olsam...
- Olsun sen yine de bir sor. 
- Peki sorar, sana haber veririm.
Aslında bugüne dair çok cümle vardı kafamda. Derin dondurucuda bekletilen gıdalar gibi bekletiyordum zihnimde hepsini. Birden anlamsızlaştılar. Daha güzel, daha kuvvetli cümlelere ihtiyacım varmış gibi geldi. Telaşlandım. Kalbimdeki kuşun bir o yana bir bu yana heyecanla kanatlanmasını engelleyemiyordum. Onu tutup durdurmak istercesine elimi kalbime götürdüm. Bana ne oluyordu böyle? Cümleler... Güzel cümleler bulmam lazım benim. Hemen şimdi. Kurup sakladıklarımdan daha güzelleri... Daha gerçek, daha taze cümleler... 
Sarmaşık bir saat sonra geldi. 
- Cem bugün iyi gününde. Ne yapacaksın diye sormadı bile. Git işlerini hallet bu akşamlık ben bakarım dedi.
- Bak gördün mü? Kaçta çıkabileceksin?
- Sen 6'da çıkıyordun değil mi?
- Evet.
- Durakta beni beklersin. Ben de 10 dakika sonra filan çıkarım. Yukarıdakiler birlikte çıktığımızı görürse bir ton laf eder.
- Tamam, tamam, tabii... Ben iş çıkışı seni durakta beklerim.
- Görüşürüz öyleyse.
- Görüşürüz.
Ne büyük mutfakları tek başıma çekip çevirdiğim oldu. Hastalıkta, yorgunlukta, mutsuzlukta karıncalar gibi çalıştım. Saatler hep dört nala geçerdi. Ellerim tıkır tıkır işlerken zamanın aktığını fark etmezdim. Güneşin doğuşunu da batışını da görmez, şikayet etmezdim hiç. Yırtmak istemediğim bir karanlıktı benimki. Zamanın başına buyruk davranmasından gocunmazdım. İlk kez akreple yelkovana hükmetmek, "Daha hızlı, daha hızlı!" diye haykırmak istiyordum. Sarmaşık'ı geleceğini bilerek beklemek nasıl bir şeydi? Bana geleceğini bilerek beklemek...
6'ya 5 kala üzerimi değiştim. Tam 6'da çıktım. Mısır arabasının önünden geçerken hep yaptığım gibi "İyi akşamlar Sarmaşık Hanım." dedim. Hızlı hızlı yürümeye başladım durağa doğru. İşkencem uzadıkça uzuyordu. Yol uzuyor, zaman uzuyor, hasret uzuyordu...
Durağa vardığımda birazdan bu otobüslerden birine onunla birlikte bineceğimi düşünerek gülümsüyordum. Keşke önceden bilseydim, güzel çiçekler alırdım ona. Etrafa bakındım, çiçekçi yoktu.
Yarım saat sonra geldi. Benim gibi hızlı hızlı yürüyordu. Omzuna astığı çantası, elinde kitapları, yürüdükçe dalgalanan uzun, siyah saçları ile bana doğru geliyordu. Bugün bitecekti bu iş. Bitmeliydi.
- Çok beklettim mi?
- Olur o kadar, sorun değil.
- O zaman önce Kızılay'a, Olgunlar Çarşısı'na gidelim. Şeker Portakalı için.
- Seni yormayacaksam eğer...
- Kitapların arasında mutluluktan başka şey hissetmiyorum ben.
- Tamam o halde. Kitabı alır, sonra nerede yiyeceğimize bakarız.
- Ben bir yer seçtim aslında. Oraya gideriz, beğenmezsen senin söylediğin bir yerde yeriz. Olur mu?
- Beğenirim beğenirim. Otobüs kartın var mı senin?
- Var. Senin?
- Benim de var. Her gün gel git yapınca tabii...
Mahcup, güldü. Derken otobüs geldi. Bindik. Kart basıp dosdoğru en arkaya yürüdü Sarmaşık. Ben de peşinden. En arka sıradaki çiftli koltuğun cam tarafına geçip oturdu. Yanına geçtim. Kalp atışlarımı duyup duymadığını merak ediyordum. Duymuyor gibiydi. Kızılay'a kadar 20 dakikalık yolumuz vardı. Konuşsam mı yoksa konuşmasını mı beklesem tedirginliği içinde kıvranırken, o söze girdi:
- Şeker Portakalı'nı okudun mu?
- Hayır.
Hiç kitap okuma fırsatım olmadı desem? Yok yok. Kendi ipimi çekmenin ne anlamı var? Normalde kitap okurmuşum da "o kitabı" okumamışım diye düşünsün...
- Yeğenin kaçıncı sınıfta?
- 6.
Tutuk tabanca gibi çat çat... Susup kalıyordum sonra. Yapma Adil. Bir daha ne zaman onunla yan yana oturup aynı yere seyahat edebileceksin? 
- Yeğeninden sonra okursun belki sen de. Çok etkileyici bir kitap. Zaman zaman okuma ihtiyacı duyuyorum.
- Konusu ne?
- Çok bahsedip büyüyü bozmak istemem. Oldukça zeki, hassas bir çocuğun ailesi ve yetişkin bir arkadaşı ile yaşadıkları, bunların iç dünyasına yansımaları diyelim. 
- Merak ettim. Oğuzhan'dan önce okurum bakarsın.
- Sonra senden özeti ister ve kitabı okumaz? Bırak önce o okusun.
- Haklısın.
Sarsıla sarsıla gidiyorduk. İçim onunla doluydu. Ne diyeceğimi, nasıl diyeceğimi düşünmeye çalışıyordum bir yandan. Gerçekten diyecek miydim? Diyebilecek miydim? Seni seviyorum demek istiyordum; ama bunu söylemek için çok erkendi. Korkmasını ya da ciddi olmadığımı düşünmesini istemezdim.
Otobüsten inene dek az konuşup çok sustuk. Kızılay'da defalarca bulunmuş olmama rağmen burada bir kitapçılar çarşısı olduğundan haberim yoktu. Sarmaşık sevdiği için mi yoksa gerçekten güzel olduğu için mi bilmem, kitapların sepetlerden, raflardan, tezgahlardan sokaklara taştığı, hiçbiri tüccara benzemeyen ekseriyetle genç çocukların seslerinin yankılandığı, kitap kokusu diye bir koku olduğunu içime çeke çeke teyit ettiğim bu çarşıyı ben de sevdim.
Şeker Portakalı'nı sorduğumuz ilk tezgahta bulup satın aldık. Kitap pırıl pırıldı, buna karşılık da bir o kadar ucuz. Sarmaşık kutsal bir kitaba dokunurcasına dokunuyordu Şeker Portakalı'na. Kitaplarla aramı düzeltmem gerektiğini anlıyordum.
- Acıktın mı?
- Eh işte. Sen?
- Ben de öyle. Seçtiğim yer buraya yakın. Bir sonraki sokakta. Gidelim istersen.
- Gidelim.
Çok beklediğim bir finali izlemek üzereymişim gibi buruk bir heyecan vardı içimde. Kafamda senaryolar dönüyordu; ama mutlak bir mutlu son istiyordum.
Lades borcunu ödemek için beni götürdüğü yer oldukça lüks görünüyordu. En az bir haftalık harçlığını bırakmadan çıkamazdı buradan dışarı. Benim ödememe izin vermeme ihtimalini de hesaba katınca:
- Başka bir yere mi gitsek acaba? diye sordum.
- Niye? Bildiğin bir yer mi burası? Sevmiyor musun?
- Yok daha önce hiç gelmedim. Soğuk göründü biraz o yüzden.
Cevap vermeden içeri yürüdü. Üst kata çıktık. Heybetli bir kestane ağacının yemyeşil dallarıyla pencereden uzanarak eşlik ettiği ahşap ve çok şık bir masaya oturduk. Sokak hem yanıbaşımızda hem çok uzağımızdaydı. Hala ısrarla kendi ödemek isterse, bütün harçlığını buraya bırakmak zorunda kalacağını, zor duruma düşeceğini düşünüyor, üzülüyordum.
Sipariş verdikten sonra pencereden dışarıyı seyretmeye koyulduk. Böyle bir konudan söz etmek için nasıl bir giriş yapılırdı? Bir aşk acemisiydim ben. Hissettiklerim yıllanmış ağaçlar gibi köklü olsa da, aşk halim bir fidan gibi deneyimsizdi.
Yemekten sonra konuşmaya karar verdim. Ne onun ne de benim lokmalarımız boğazımıza dizilmesindi.
Yemek sırasında işten, Serhat'tan, Cem'den konuştuk. Havadan sudan, şuradan buradan. Kaçınılmaz son, iyi veya kötü, yaklaşıyordu.
Garson boşları alıp giderken çay istedik. Çay böyle önemli mevzularda iyi bir yoldaş oluyordu.
Çaylarımız geldi. Boğazımı temizlerken çay kaşığıyla bardağın içinde bir girdap oluşturmaya başladım. O ise iri, kara gözlerini yüzüme dikmiş; daha önce hiç görmediğim kadar açık açık bana bakıyordu.
- Seninle ne zamandır konuşmak istediğim bir konu var.
Boğazımı temizledim. Sözlerim boğazımdaki girinti ve çıkıntılara takılarak pürüzlü çıkabilirdi.
- Birlikte çalıştığımız zaman zarfı içinde az da olsa beni tanıdığını düşünüyorum. Şimdiye kadar bir ayıbım, yanlış bulduğun bir davranışım oldu mu?
Endişeyle susup cevabını duymak için dikkat kesildim.
- Olmadı.
Bugün bir şey vardı Sarmaşık'ta. Bu akşam bir şey, kesin bir şey vardı. O şeyin lehime olması için dualar ediyordum.
- Teşekkür ederim. Şimdi söyleyeceklerimi buna dayanarak söyleyeceğim çünkü.
Meydan okur gibi bakmaya çalışsa da bana şiir gibi gelen büyük, siyah bakışlar...
- Sarmaşık, seni yakından tanımıyorum. Sen de beni tanımıyorsun. Ama, ilk gördüğüm andan beri çok güzel, çok temiz hisler besliyorum sana karşı ve birbirimizi tanıyabilmemiz, arkadaşlık etmemiz için bana bir şans vermeni istiyorum.
Aslında seni deli gibi seviyorum... Bir sebebe ihtiyacım bile yok.
Kelimelerle alamadığım karşılığı yüzünde okuyabilmek için cesaretimi toplayarak yüzüne baktım. Kızgın değildi. Daha çok üzgündü. Bir iç hesaplaşma yaşıyordu sanki. Bazen bana, bazen kestane ağacının misafir dallarına, bazen masada belirli bir noktaya bakıyor ve susuyordu.
- Sana herkesin böyle yaklaştığını az çok tahmin edebiliyorum. Sadece biraz zaman içinde, onlardan biri olmadığımı gösterebilirim. İnan içimde bir kötülük kırıntısı bile yok. Sevgi var. Çıkarsız, kendini ispata hazır bir sevgi. Ne dersin? Deneyebilir miyiz?
- ... 
- Susuyorsun?
Susuyorsun Sarmaşık. Susma.
Derin bir iç çekti. Gözlerini kısarak sokağa, akmakta olan kalabalığa sevmediği bir tanıdığa bakar gibi baktı. Tırnaklarıyla masada bir noktayı kazıdı. Geçmek bilmeyen saniyeler her yerimi kavurmaya, zihnimi bulandırmaya başlamıştı.
Sonra yeniden yüzüme baktı. Yüzünün haritasından dört mevsim yedi iklim geçti. Sonra ayazda durdu...

- Adil ben evliyim,

dedi.

Adil

ben

evliyim.

Üç kelimeyi de doğru duymuştum. Ben evliyim. Yani hayır? Yani olamaz? Yani beni sevemezsin... 

Hayal kırıklığı, üzüntü ve umutsuzluk kuşatmıştı varlığımı. Yine de, onu kıracak bir şey söylerim korkusuyla sustum... Anlatması için zamanı ona bıraktım. Sözü ona bıraktım.

Sustum.

Kaderimi ona bıraktım.

(sürecek)